Το 1ο Γυμνάσιο Ζεφυρίου

Ένα blog που με συγκίνησε
και αξίζει, νομίζω,
να το επισκεφτούμε όλοι,
-ιδιαίτερα όσοι κρατούν κιμωλία-.

pRoper edUcation

Μικρά βότσαλα

Με άσπρα βότσαλα έγραψα

μια λέξη τρυφερή

Τη διάβασε το πρώτο κύμα

και στο βυθό την έκρυψε

Στ΄ ακροθαλάσσι σα βρεθείς

το φλοίσβο αφουγκράσου

θα ψιθυρίζει μυστικά

να μη το μάθει άλλος κανείς

ποιο πεύκο του παράδεισου

εδιάλεξα για μας

ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΠΝΟ ΤΟΥ ΤΣΙΓΑΡΟΥ

Εκείνη που έπλασα

αέρινη και ιδανική

στέκεται εμπρός μου

έτοιμη να πληρώσει τα κενά μου

τώρα που πιότερο έχω ανάγκη την ολοκλήρωση

Κι  εσύ επίσης

Μάτια καστανά σαρκώδη χείλη

Αναθρώσκει ο καπνός του τσιγάρου

- Σε ποια θεά θυμίαμα; –

αντικριστά της στέκεσαι

σε θέση πλεονεκτική

Αδέξια πασχίζω να σας ταιριάσω

και να περάσω από το όνειρο

λίγα κομμάτια στην πραγματικότητα

Για το τρύπιο ταβάνι

Πριν αρκετές μέρες μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο: Ο φίλος- αν και τον γνωρίζω μόνο μέσω του blog – Θοδωρής Βοριάς, μου έστειλε « Το τρύπιο ταβάνι » του

Το διάβασα και μου άρεσε.

Ήξερα ,βέβαια, τη δουλειά του Θοδωρή. Παρακολουθώ τις αναρτήσεις του – κι εκείνος τις δικές μου –

Αυτές τις μέρες, που μια ίωση με περιόρισε στο σπίτι, το ξαναδιάβασα και το χάρηκα πάλι.

Χαμηλόφωνος, χωρίς περιττά στολίδια αναζητά την ουσία και τη βρίσκει.

Έχει κατακτήσει τον προσωπικό του τρόπο έκφρασης κι αυτό είναι πολύ σημαντικό

Επιτρέψτε μου να σας προσφέρω λίγους στίχους του

Ελλάδα του ονείρου

Πήρα την πέτρα,

πήρες το αγέρι της αυγής

Πήρα το ξερόκλαδο,

πήρες τη φλόγα του μεσημεριού

Πήρα την ξεραμένη λάσπη,

πήρες το κοκκίνισμα του δειλινού.

Κάθισα εγώ στην παραλία της Σκοτίνας

κι εσύ στην κορυφή του Ολύμπου,

να ονειρευτούμε,

Να φτιάξουμε καινούργια Ελλάδα.

Κι ονειρευτήκαμε όλη τη νύχτα

κι ονειρευτήκαμε στην ξαστεριά

ακόμα εκείνη την Ελλάδα ονειρευόμαστε

Ο προβληματισμός του για μια δίκαιη κοινωνία κυριαρχεί.

Κάθε Παρασκευή έχει πορείες με δεκάδες διαδηλωτές

κι άλλοι, χιλιάδες

φτιάχνουν την απεργία τριήμερη αργία.

***

Τις νύχτες , στις έρημες συνοικίες

οι πλάκες κλαίνε,

μοιρολογάνε τα άσημα μυστικά

κάθε διαβάτη

Ένα χάι-κου που πολλοί θα το ζήλευαν

Στην παχιά σκιά

όσο κι αν σε ποτίζουν

χλωμά θ΄ αθίζεις

Η ανθρωπιά και η ευαισθησία, ναι, γίνονται ποίημα

Πάρκιγκ

Την ώρα που παρκάρεις το αμάξι σου

στο πεζοδρόμιο, πάνω στη ράμπα

για καροτσάκια αναπήρων,

την ώρα εκείνη της μανούβρας

ο ανθρωπισμός σου

ζαλίζεται κι αποκοιμιέται

Είναι αισιόδοξη η κατάληξη του βιβλίου

Ένα παιδί γεννιέται

ένα στάχυ ξεφυτρώνει,

μια σημαία κυματίζει...

χίλιες φωνές τραγουδούν:

Αυτός ο κόσμος

δεν μπορεί παρά να ζήσει.

Νοιώθω βαθιά συγκίνηση κάθε φορά που διαπιστώνω πως αποδίδει καρπούς η προσπάθεια επικοινωνίας με αυτούς που αγαπούν την ποίηση

Σε ευχαριστώ φίλε Θοδωρή

ΜΝΗΜΗ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΙΕΝ

Κάθε πέπλο που έβγαζε
Ξαλάφρωνε από μία ενοχή
Κι ανέβαινε λίγα σκαλιά
Στην επουράνια σκάλα
Βγάζοντας το τελευταίο πέπλο
Πέταξε την τελευταία ενοχή
Κι έτσι γυμνή κι ανάερη
Έφτασε στον έβδομο ουρανό
Εκεί συναντηθήκαμε
Το αίμα της μου πρόσφερε
Βατόμουρα με στάλες πρωινής δροσιάς
Μέλι και κόκκινο κρασί
Μέθυσε η στιγμή
Κι έγινε μνήμη

ΕΤΕΡΟΘΑΛΕΣ

( Την υπόδειξη του Γ.Π. Ακολούθησα )

Κρύβω στις τσέπες μου
κομμάτια καλοκαιρινού ουρανού
Τον χειμώνα
θα σου δωρίσω ένα

Σημείωση: Γ.Π .= Γιάννης Πατίλης " Διαδρομές στην ίδια πόλη "

Διαιρέτες και πολλαπλασιαστές

Πέρασαν περίπου δέκα μέρες από τότε που παρήγγειλα και ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς μου έφερε τον « καινό διαιρέτη » του φίλου ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη .
Από τη μια οι εκλογές, από την άλλη η ποίηση.
Η ζυγαριά γέρνει προς τη μεριά της ποίησης
Λιτό καλαίσθητο εξώφυλλο και συγκλονιστικό περιεχόμενο.
Το οπισθόφυλλο θα το βρείτε εδώ.
Δεν είναι μια συλλογή ποιημάτων αλλά μια επική σύνθεση.
Πρωταγωνιστές ο χρόνος και το φως. Η προσπάθεια του ανθρώπου να αναληφθεί στους ουρανούς και να γνωρίσει την ουσία της ζωής - και της ποίησης -
Ένα δέντρο που οι ρίζες του ακουμπάνε στον Όμηρο και ποτίζονται από τα νερά του ποταμού Σκάμαντρου. Δροσιζόμαστε στη σκιά του και τα ψηλά κλαδιά του μας δείχνουν το μέλλον.
Διάβασα και ξαναδιάβασα όλο το βιβλίο
Απόλαυση
Χωρισμένο σε ενότητες, με τίτλο σε κάθε ποίημα και στο κάτω μέρος των σελίδων στίχοι – αποφθέγματα , που , εγώ τουλάχιστον, μόνο στη « Μαρία Νεφέλη » του Οδυσσέα Ελύτη θυμάμαι να ξανασυνάντησα.
Κάποιες φορές διάβασα μόνο το κείμενο, χωρίς τίτλους και αποφθέγματα και άλλες φορές μόνο τα αποφθέγματα.
Και κάθε φορά δυνατή συγκίνηση.
Το διάβασα και δυνατά.
Θρόιζαν οι λέξεις και στα αυτιά μου έφτανε μουσική.
Η σύνθεση κλείνει με το ποίημα που δίνει τον τίτλο στο βιβλίο.
Γραμμένο σε μια κατακόρυφη στήλη, με τις λέξεις να μη χωρίζουν, σαν επιγραφή σε αρχαία πέτρα.
Θα προτιμούσα αυτή τη γραφή άτονη και με κεφαλαία γράμματα.
Μετά από αυτή την εμπειρία, θα δυσκολευτώ να ξαναγράψω στίχους, δεν αντέχεται η σύγκριση.
Δεν είμαι ειδικός και δεν κάνω κριτική παρουσίαση.
Τη χαρά και τον ενθουσιασμό μου μόνο θέλω να καταθέσω.
Όσοι αγαπάτε την ποίηση, διαβάστε τον «καινό διαιρέτη».
Θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπετε κάποια πράγματα και θα πολλαπλασιάσει την Αρμονία και την Ομορφιά που κρύβετε στην ψυχή σας.

Η ΑΠΟΧΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΟΒ

Πριν τελειώσει ο Αύγουστος
το πρώτο κυκλάμινο φύτρωσε
στη ρίζα μιας τριανταφυλλιάς που ποτιζόταν
κι έφερε το φθινόπωρο
προτού τα πρωτοβρόχια
διώξουν το καλοκαίρι

Θα το βάλλω
ανάμεσα στις σελίδες ενός βιβλίου
κι αποξηραμένο θα το διατηρήσω
να χαίρομαι την ομορφιά του

Ατελέσφορη μένει
η προσπάθεια αισιοδοξίας
Κομμένο ξηραμένο
όλα τη θλίψη υπογραμμίζουν
που κρύβεται στο βάθος

Επιστροφή

Γύρισα

Διασχίζοντας

Την ολόμαυρη ράχη της Πελοποννήσου

... και δεν βρίσκω λόγια...

Πώς να εκφράσεις

Θλίψη...

Αγανάκτηση...

Οργή...

Καλές Διακοπές

Εύχομαι σε όλους:
ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ




Περούλια ….
… Έρχομαι…




Με όσους δεν με επισκεφτούν
Στην βεράντα των Κόμπων
Τα ξαναλέμε τον Σεπτέμβριο

Η πρόσκληση ανανεώνεται
για να περιλάβει και τους καινούργιους φίλους

Υπενθυμίζω:
Οι Κόμποι ανήκουν στο Δήμο της Κορώνης
στο νομό Μεσσηνίας

Το χωριό δεν έχει οδούς και αριθμούς
Όποιον ντόπιο ή Αλβανό μετανάστη – και αυτοί στους Κόμπους έχουν ενσωματωθεί με τους ντόπιους – ρωτήσετε θα σας δείξει τη βεράντα του μπάρμπα Τάσου

ΥΓ. Γιάννη, Καλός ο "καινός διαιρέτης" αλλά και ο Καγκελάριος περιμένει...

ΚΑΛΕΣΜΑ

Γλυφή η θλίψη της ζωής μου όλης
Σ΄ ένα βαθύ λυγμό συγκεντρωμένη
Σκορπίζεται χιλιοκομματιασμένη
Στο θόρυβο και τη βουή της πόλης

Οι χτύποι της καρδιάς τυμπάνων ήχοι
Και μουσική γλυκόλαλης φλογέρας
Που πήρε πέρα κι έφερε ο αέρας
Μακριά από τα τσιμεντένια τείχη

Δεν είμαι ΄γω το δυνατό λιοντάρι
Με νύχια σουβλερά και πλούσια χαίτη
Περήφανο στης λίμνης τον καθρέφτη

Μ΄ αδύνατα φτερά μικρό σπουργίτι
Σε κυνηγού εμπλέχτηκα το δίχτυ
Ας ήταν κάποιος να έρθει να με πάρει

Μοναχικός ρακοσυλλέκτης

Στα σπίτια τα παλιά τα εγκαταλειμμένα
Ραγίζουν οι σοβάδες στους υγρούς τους τοίχους
Στις άδειες κάμαρες γυρνώ κι ακούω ήχους
Που φέρνει ο άνεμος από τα περασμένα

Ακούραστος μοναχικός ρακοσυλλέκτης
Μαζεύω τα μικρά πολύχρωμα κουρέλια
Φτωχούλες ιστορίες κλάματα και γέλια
Των μηνυμάτων είμαι ο πομπός κι ο δέκτης

Έχω τα φύλλα της καρδιάς ξεδιπλωμένα
Μιαν ανταπόκριση ειλικρινή σε ένα
Δειλό μύχιο σκίρτημα πασχίζω να βρω

Κλειστά τα βλέφαρα τα μάτια μου στραμμένα
στο μέσα φως. Σβηστό. Όνειρα προδομένα
Πίσω απ΄ το κόκκινο παραφυλάει το μαύρο

ΜΙΑ ΑΔΟΞΗ ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΑΚΟΜΗ

Οι δρόμοι της μοναξιάς και της θλίψης συγκλίνουν κι ακολουθεί μονοπάτι δύσβατο κι ανηφορικό. Εγώ πήρα πορεία αντίστροφη. Κατρακύλησα από ψηλά κι αναζητώ τις ρίζες. Στο σταυροδρόμι έστριψα στη μοναξιά.
Μα δεν την άντεχα.
Σταματούσα τους οδοιπόρους και τους έδειχνα τη συλλογή μου. Μισοσχισμένα αλμυρά χαρτιά με λίγες φράσεις κάποτε με λίγες σπαραγμένες λέξεις. Μερικοί τα αναγνώριζαν. Είναι μηνύματα ναυαγών - μου έλεγαν - κρυμμένα σε μπουκάλια και ριγμένα στα πέλαγα. Ένας δάγκασε το χαρτί κι ένιωσε την αρμύρα της θάλασσας - έτσι είπε -. Μα η αρμύρα έχει κι άλλες αιτίες. Κι ο ιδρώτας είναι αλμυρός και το δάκρυ επίσης, αντέταξα.
Παραμερίστε τρελοί, κραύγασε κάποιος βιαστικός κι ας μην του κλίναμε το δρόμο.
Μα τι είναι τρέλα; Κι αν είμαστε τρελοί, δεν βλέπει πως χαιρετιόμαστε με σεβασμό;

Συμβουλές

ΟΔΗΓΙΑΙ ΠΡΟΣ ΝΕΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ

Μίμησις Κ.Π. Καβάφη


Όταν δυνατό σκίρτημα
Την ψυχή ή το κορμί σου
- αν και τα δυο, έτι καλύτερον -
συνεπαίρνει,
Άφησε το να οδηγήσει το χέρι σου
Και στο χαρτί κατέγραψε το.
Μη νοιάζεσαι
αν στην πραγματική ζωή
ή στον κόσμο της φαντασίας σου, συμβαίνει
Νηφάλιος, ύστερα,
Καθαρόγραψε το και δημοσιοποίησε το.
Κάποιοι, τες στιγμές που έζησες, θα νοιώσουν
και με τη δική σου έκφανση του ωραίου
θα συγκινηθούν
Πολλοί, θα σε περιγελάσουν
Είναι πολλοί , αλίμονο, πάρα πολλοί
όσοι δεν μπόρεσαν
μηδέ στο πρώτο το σκαλί να φτάσουν
Αγνόησε τους
Τυχερός εσύ που βγήκες
στον πηγαιμό για το νησί της Τέχνης

3 Χάι-κου

Ι
Κάνει τις πέτρες
Ο πανδαμάτωρ χρόνος
Λεία βότσαλα


ΙΙ
Χίμηξαν πάλι
Όνειρα προδομένα
Να με σπαράξουν


ΙΙΙ
Φυλλορρόησε
Ένα τριαντάφυλλο
Μα ευωδιάζει

Πόρτες και παράθυρα

Δεν μπόρεσα ακόμα να διακρίνω

Τι δίνει μεγαλύτερη ευχαρίστηση

Μια καλή ζαριά

στον ταβλαδόρο για να κλείσει τις πόρτες

ή ένας πετυχημένος στίχος

στον ποιητή για να ανοίξει ένα παράθυρο

στον ουρανό



Όμως ναι, είμαι βέβαιος,

για να είναι η ευχαρίστηση σωστή

πρέπει η ζαριά να κλείνει πόρτες

και ο στίχος να ανοίγει ένα παράθυρο

Τα κοχύλια μου

Έρημη η απέραντη παραλία
Ανοιξιάτικες μέρες γαλήνης
Στραφταλίζει στα γαλάζια νερά
ο ήλιος του απογεύματος

Ακολουθώ στην ψιλή άμμο
τα ίχνη που άφησε ο προηγούμενος
Ίσως κάποιος άλλος
ακολουθήσει τα δικά μου

Αφημένα στο ράφι
λίγα βότσαλα
και κάποιες αχιβάδες
να θυμίζουν τις στιγμές

Ώσπου να μετακομίσουμε
Κι αραχνιασμένα
Ένα χέρι θα τα πετάξει
στα σκουπίδια

Η επίσκεψη

Ήρθε από μακριά
Νέα και όμορφη
Με επισκέφτηκε
Όταν πάσχιζα να επουλώσω την πληγή
Που το μαχαίρι του χρόνου βαθαίνει

Με πήρε στα φτερά της
Και απογειωθήκαμε

Λάμπουν στο φως
Γυμνά μέλη που σπαρταράνε

Δάκρυ γλυφή δροσοσταλίδα
Κυλά στο αυλάκι μιας ρυτίδας

Όταν φύγει θα έχει
Στα μαύρα της μαλλιά καρφιτσωμένο
Ένα αστέρι
Και στην ψυχή της
Την ανάμνηση μιας τρυφερής στιγμής

Άτιτλο

Ο Einstein περιέγραψε
το χώρο και το χρόνο
Ένα τετραδιάστατο συνεχές
Εγώ ζω
σ΄ ένα τετράδιο άστατο ασυνεχές

Οι σημαίες

Άλλοτε
οι σημαίες ήταν πάνινες
Αυτοί που τις κρατούσαν
τις έβαφαν κόκκινες
με το αίμα τους

Σήμερα
οι σημαίες είναι πλαστικές
Ρυπαίνουν κι αυτές το περιβάλλον

Πέντε Χάι-κου

Ι
Φυλακισμένα
Μυρμηγκιάζουν τα χάδια
Στ΄ ακροδάχτυλα


ΙΙ
Ένα σπουργίτι
Ράμφισε το τζάμι μου
Του ΄έριξα σπόρους


ΙΙΙ
Αντρίκειο σώμα
Ολόγυμνο ετάφη
Στο κρύο χώμα


ΙV
Διάφανο μένει
Το δέρμα του τζίτζικα
Μόλις το άλλαξε


V
Κόμπος ιδρώτα
Λαμπύριζε στο στήθος
Γλυφός σα δάκρυ

Μικρή οδοιπορία

ΜΙΚΡΗ ΟΔΟΙΠΟΡΙΑ


Πήρα το δρόμο για τον ουρανό
Δε γινόταν διαφορετικά
Τούτο τ' ανοιξιάτικο βράδυ
που ο ζέφυρος κυκλοφορεί στις φλέβες μου
και τ' αστέρια με πετροβολούν
Σαν έφτασα στο δάσος
κάθισα στη ρίζα του γνωστού μας πεύκου
ακούμπησα τη ράχη στον κορμό του
και σε περιμένω να συνεχίσουμε μαζί
'Έχω στο δισάκι μου ψωμί και νερό
το φλάουτο
και δυο κρινάκια του αγρού

Δεκαπενθήμερη αποτοξίνωση

Το μήνα Απρίλη, κάποιος τον χαρακτήρισε σκληρό, κάποιος άλλος δεν τον έβλεπε μα κρατούσε ημερολόγιο για αυτόν τον αθέατο Απρίλη.
Για μένα, ελπίζω να είναι μαλακός, ορατός, γεμάτος λουλούδια και …τσίκνα.
Σας εύχομαι λοιπόν, από τώρα

Καλό Πάσχα

Με υγεία και ευτυχία

Και κλείνω τον υπολογιστή.

Θα τα ξαναπούμε, με το καλό, το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Απρίλη
Με αγάπη
Τάσος

Άσκηση γραφής

Πριν αρκετές ημέρες, όταν το παιχνίδι των πέντε λέξεων βρισκόταν στο φόρτε του, η annamaria με προσκάλεσε με τις λέξεις:
εικόνες , άκουσμα , απεραντοσύνη , ανάσες , ελπίδα.
Είχε προηγηθεί άλλη πρόσκληση και αυτές οι λέξεις έμειναν παραπονεμένες.
Τριγύριζαν όμως στο μυαλό μου και στο τέλος προέκυψε το πιο κάτω σονέτο.
Δείτε το σαν άσκηση γραφής


Σιγοψιθύρισες παλιό τραγούδι
Στο άκουσμα του σώπασαν τα αηδόνια
Ήρθαν της άνοιξης τα χελιδόνια
Κι είχαν στο ράμφος τους ένα λουλούδι

Στον ώμο μου έγειρες με εμπιστοσύνη
Δειλά, σκίρτησαν της καρδιάς τα φύλλα
Απλώθηκε γλυκιά ανατριχίλα
Στου σύμπαντος την απεραντοσύνη

Θόλωσαν οι ανάσες τον καθρέφτη
Το δάκρυ κύλησε αργά και πέφτει
Εικόνες ξύπνησαν της πρώτης νιότης

Χάιδεψε τα μαλλιά μια ηλιαχτίδα
Γέμισε η κάμαρα χαρά κι ελπίδα
Άλλαξε η ζωή μου το ρυθμό της

Ημέρα της Ποίησης

ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Με λέξεις γράφονται τα ποιήματα
Τρυφερές που ανασαίνουν κι ευωδιάζουν
Κι άλλες τραχιές που τρίβονται και ματώνουν
Τρέχει το άλικο αίμα που κυλάει στα γράμματά τους
Και ποτίζει τα λουλούδια και τα δέντρα
Των κήπων της αγάπης
Τα ποιήματα διαβάζονται
Σε έναν κήπο ή σε ένα κρεβάτι
Με λυμένες όλες τις αισθήσεις
Τα κορμιά έχουν γίνει καράβια
Τα χέρια κουπιά
Και το ταξίδι στις φουρτουνιασμένες θάλασσες
Της ψυχής συνεχίζεται
Όταν το καράβι φτάνει
Σε όρμους αμμουδερούς
Ίδιους από την εποχή του Ομήρου
Με τις πλαγιές γεμάτες παπαρούνες
Στη σκιά του πεύκου που στάζει το ρετσίνι του
Η άφατη ηδονή κορυφώνεται
Λευτερώνεται η κραυγή της ψυχής
Σταματάει ο χρόνος
Και νικιέται ο θάνατος.

το ασφοδίλι

Οι πέντε λέξεις: καημός, ψυχές, λησμονιά, βρύση, ασφοδίλι ,
που πρότεινα βρήκαν ανταπόκριση και η natalia μου έστειλε την συμμετοχή της με ένα σχόλιο, που επειδή το βρίσκω υπέροχο, το παρουσιάζω και εδώ

Έσερνε χρόνια τον καημό
για επτά ψυχές χαμένες
στην ξενιτειά...
μα λησμονιά δεν έβρισκε

Μονάχα η βρύση που δάκρυα έσταζε
πότιζε πού και πού
ένα λευκό ασφοδίλι...

Ναταλία σε ευχαριστώ πολύ

Διάλογος

Διάλογος φανταστικός μεταξύ της Ο. και του Τ.

- Ο: Έλα να παίξουμε

- Τ: Ευχαρίστως.

Παίρνω αμπάριζα και βγαίνω…

Όπως η σύντηξη του Υδρογόνου στον ήλιο, που δημιουργεί το Ήλιο, ελευθερώνει θερμότητα και φως και συντηρεί τη ζωή στη Γη, έτσι και το παιχνίδι αναζωογονεί κάθε κύτταρο του σώματος μου, με ξανανιώνει

- Ο: Οι αρχαίοι είχαν θεοποιήσει τον ήλιο

- Τ: Ναι, κι εγώ παραφράζω και αναφωνώ: Δόξα σε σένα ήλιε μου, που χαρίζεις στους ανθρώπους ευδοκία.

- Ο: Τα παιδία παίζει, λοιπόν…

- Τ: Αττική Δευτέρα σύνταξη. Ναι, τρελαίνομαι για παιχνίδι, στο φως του ήλιου ή στο φως των κεριών.

- Ο: Μην ενθουσιάζεσαι… για ένα απλό πνευματικό παιχνίδι μίλησα.

- Τ: Κρίμα… και είχε αρχίσει η φαντασία μου να οργιάζει… Δεν είμαι βέβαια ευσταλής νέος, αλλά διαθέτω πολλά ψυχικά αποθέματα.

- Ο: Πρότεινε πέντε λέξεις

- Τ: καημός, ψυχές, λησμονιά, βρύση, ασφοδίλι

- Ο: Δηλαδή, αν σου ζητούσα πενήντα, θα απήγγειλες όλη τη ΛΗΘΗ του Λορέντζου Μαβίλη;

- Τ: Ε! Κάπου έπρεπε να στηριχτώ…

- Ο: Πρότεινε τώρα και πέντε φίλους να πάρουν τη σκυτάλη

- Τ: Α! πα πα … Εμένα με κούρασε η προσπάθεια… Το αφήνω και αν κάποιος επισκέπτης θελήσει να συνεχίσει θα είναι καλοδεχούμενος.

- Ο: Τελειώσαμε . Καληνύχτα

- Τ: Όχι , πρέπει να υπενθυμίσω πως υποκινητής για να γραφεί ο παραπάνω φανταστικός διάλογος υπήρξε η Orelia και την ευχαριστώ πολύ. ( Φυσικά τα λόγια της Ο. είναι δικά μου )

Καληνύχτα

το χάδι

Αγγέλου τα ακροδάχτυλα με άγγιξαν

Σε γαλανούς αιθέρες αναλήφτηκα

Στα βάθη των ωκεανών κολύμπησα

Άδραξα τη στιγμή

Στη διάρκεια την απόθεσα

Η βεράντα του Αυγούστου

ΔΥΟ ΠΑΡΑΛΛΑΓΕΣ
ΜΙΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΗΣ ΒΕΡΑΝΤΑΣ

Ι
Ο,ΤΙ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΣΑ

Δασύφυλλος βασιλικός στολίζει τη βεράντα μου
Ποτίζω κι αναδεύω τον
Η ευωδιά του μνήμες ζωντανεύει
Κόβω έναν κλώνο και τον βάζω
Ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου μου

ΙΙ
ΓΑΛΗΝΗ

Πλούσια η βεράντα
Ντυμένη με τα ασημένια
ελάσματα του φεγγαριού
Σκέψεις επιθυμίες αναπολήσεις
Έχει βαθιές ρίζες η τρυφερότητα
Ροδάμισε
Και οι καρποί της γλυκείς

ΥΓ. Φεύγω αύριο για την, ως άνω, βεράντα

Από Δευτέρα πάλι, με το καλό, τα ξαναλέμε

πέντε πράγματα για μένα

Η πρόσκληση για συμμετοχή στο γνωστό παιχνίδι του 5 ήρθε από την orelia και από την natalia και θα προσπαθήσω να ανταποκριθώ

* Γεννήθηκα στο χωριό Κόμποι του Δήμου Κορώνης του νομού Μεσσηνίας.
Οι συνέπειες του εμφυλίου σημάδεψαν τα παιδικά μου χρόνια.
Να, η πρωτιά μου, είμαι σε ηλικία, ο μεγαλύτερος της παρέας. Με περνά αρκετά ο Νίκος Δήμου, αλλά αυτός είναι διάσημος, δεν τον συγκαταλέγω στην παρέα.

* Στα μέσα της τρίτης δημοτικού μετοικίσαμε στην Αθήνα. Στις συνοικίες της Αθήνας εκείνη την εποχή, υπήρχαν πολλά οικόπεδα, τα κάναμε γήπεδα και παίζαμε ποδόσφαιρο. Το έχω χορτάσει..

* Η αίγλη των θετικών επιστημών, μιλάω για την δεκαετία του εξήντα, με ώθησε να σπουδάσω Φυσική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Στα φοιτητικά μου χρόνια, γνώρισα τον μεγάλο έρωτα, παντρευτήκαμε και έχομε δυο μεγάλα, τώρα πια, παιδιά.

* Σε ώριμη ηλικία , μου ήρθε μια έμπνευση, μουτζούρωσα κάποιο χαρτί και το έδειξα σε μια συνάδελφο, φιλόλογο. Είχε την ευγένεια να μου πει πως ήταν ωραίοι στίχοι – στην πραγματικότητα ήταν ασήμαντο και αδέξιο πρωτόλειο-
Από τότε ασχολήθηκα με την ποίηση, διάβασα τους νεοέλληνες ποιητές και πολλές μελέτες γύρω από την ποίηση.
Σήμερα κατατάσσω τον εαυτό μου στους επαρκείς αναγνώστες της ποίησης.

* Στα σχολεία που δίδαξα, στο περιθώριο της Φυσικής, βοήθησα τους μαθητές μου να οργανώσουν πολιτιστικές εκδηλώσεις.

Είχαν ιδιαίτερη επιτυχία η θεατρική παράσταση «οι προστάτες» του Μήτσου Ευθυμιάδη στο 2^Ο Λύκειο Νέας Ιωνίας, Τα μονόπρακτα του Γ. Σκούρτη και οι ποιητικές βραδιές, με ποιήματα και τραγούδια, αφιερωμένες στο Ν. Καββαδία, το Ν. Γκάτσο, το Μ. .Γκανά. στο 3^ο Λύκειο του Ηρακλείου Αττικής. Εδώ δίδαξα δέκα χρόνια.
Θυμάμαι πολλούς μαθητές που συμμετείχαν με ενθουσιασμό.
Ενδεικτικά: Ο Ηλίας, που σπούδασε φυσικός, Η Ελένη , ο Τάκης η Κική, η Δέσποινα, ο Κυριάκος
Και από το Ν. Ηράκλειο: ο Κυριάκος, ταλέντο στην κιθάρα, γιατρός σήμερα, -λες να παίρνει την κιθάρα του στις εφημερίες; -Η Μαρία, ταλέντο στο τραγούδι, την συνόδευε με την κιθάρα του ο αδερφός της ο Άρης, η Γιούλα και οι αδερφές της στη συνέχεια, ο Σταύρος, ο Παναγιώτης, η Βίκυ
Πολύ θα ήθελα, αυτές οι αναμνήσεις, να φτάσουν σε αυτά τα παιδιά και να προσθέσουν τις δικές τους αναμνήσεις .

Και τώρα η σκυτάλη στους:

Ioeu

Mhxerotera

Pirgaris

Jo-Anna

Chalex

Προσπάθησα να διαλέξω φίλους, που δεν έχουν λάβει άλλες προσκλήσεις.
Εάν αυτοί που προσκλήθηκαν, δεν επιθυμούν την συμμετοχή τους στο παιχνίδι, κανένα πρόβλημα, ούτε θα τους αντικαταστήσω.
Άλλωστε, οι προσκλήσεις αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, ο αριθμός των blogs στα ελληνικά είναι περιορισμένος και η ανεστραμμένη πυραμίδα, μετά από κάποιους γύρους του παιχνιδιού, θα καταρρεύσει.

Γεια σας

Τα Περούλια

Δυο βδομάδες πριν, εκεί που προσπαθούσα να βρω τους κατάλληλους στίχους για να τους ανεβάσω στο blog μου , ξαφνικά, μαύρισε η οθόνη του υπολογιστή μου.
Οι προσπάθειες μου να ξαναλειτουργήσει έμειναν ατελέσφορες .
Προέκυψαν και κάτι χρονοβόρα τρεχάματα και κύλησαν δυο, περίπου, εβδομάδες για να μπορέσω πάλι να σερφάρω στο Internet.
Τα γράφω όλα αυτά για να καταλήξω στη συγκίνηση που ένοιωσα διαβάζοντας τα τελευταία σχόλια στο blog μου.
Ήταν γεμάτα ενδιαφέρον και ανησυχία για μένα.
Όταν διαβάζεις:
ολα ενταξει συναδελφε;
ε;
καλημερα!

Ή
η ευχή είναι καλησπέρα, να είσαι καλά!

Είσαι;

Μπορείς να μη συγκινηθείς;
Ε, λοιπόν είμαι καλά, σας ευχαριστώ πολύ
Και σας θυμίζω πως η πρόσκληση για καφέ στη βεράντα με θέα το Μεσσηνιακό κόλπο και τον Ταύγετο ισχύει , έστω και αν αργεί το καλοκαίρι.
Άλλη έκπληξη, πως τόσο πολλοί γνώριζαν τη μικρή Κορώνη – και ο Γιάννης το ουζάδικο του Καγκελάριου –

Τελικά το πιο ενδιαφέρον με τα blogs είναι αυτή η δυνατότητα επικοινωνίας

Και μια φωτογραφία από τα Περούλια - την παραλία που κολυμπάμε το καλοκαίρι –

Δυο παραλλαγές μιας στιγμής

Ι
Ένα παλιό δωμάτιο
μ΄ ένα παράθυρο
- Οι κλειστές γρίλιες
μόλις αφήνουν να περάσει
λίγος αέρας
και λιγότερο φως -
Σαν μήτρα μας προστατεύει
Κι εμείς
Γυμνοί και μόνοι
Παλεύουμε
Να ξαναγεννηθούμε



ΙΙ
Ένα χλωμό κερί
φωτίζει το κλειστό δωμάτιο
Κι εγώ
Μπρος στο γυμνό κορμί
της όμορφης γυναίκας
Γονατιστός προσεύχομαι
Να μην τελειώσει η στιγμή
Να μην ξυπνήσω από το όνειρο

Το ΣΤΙΓΜΑ του Γιάννη Ευθυμιάδη

Τη Δευτέρα το πρωί, έφερε ο ταχυδρόμος ένα φάκελο , στολισμένο με πολλά γραμματόσημα που περιείχε την ποιητική συλλογή ΣΤΙΜΑ του φίλου ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη
Μια καλόγουστη, προσεχτικά τυπωμένη , εκτός εμπορίου έκδοση.
Xρησιμοποίησα χαρτοκόπτη, που είχα πολύ καιρό να χρησιμοποιήσω και άρχισα να το διαβάζω δυνατά.
Απόλαυση.

Ύστερα ήρθαν κάτι δουλειές και μετά ήρθε η ίωση που θερίζει, αυτόν τον καιρό, την μισή Ελλάδα
Τώρα βρίσκομαι, ελπίζω, στην ανάρρωση και ξαναπήρα το ΣΤΙΜΑ
Οι άλλοι, στο σπίτι, δεν πολυέρχονται στο δωμάτιο, φοβούνται τους ιούς, και συνεχίζω απερίσπαστος την απαγγελία. και την απόλαυση.
Δεν θα κάνω βιβλιοκριτική , δεν έχω άλλωστε τα φόντα .
Κάποιους από τους στίχους της συλλογής, τους έχει ανεβάσει ο Γιάννης στο blog του και δεν χρειάζονται πολλά λόγια.
Πιστεύω πως όσοι φτάσατε ως εδώ, έχετε περάσει
πρώτα από το Γιάννη
Όποιος δεν το έχει κάνει
Εκείνος χάνει
Θα σας προσφέρω όμως σκαναρισνένο «το δέντρο» για να χαρείτε τη σύνθεση και οι λάτρεις του πολυτονικού τα πνεύματα και του τόνους – Εμένα, ομολογώ, δεν μου λείπουν –

το σχέδιο του δέντρου είναι από έργο του Χάρη Κοντοσφύρη

Όταν ξεκινούσα πριν λίγους μήνες τη δημιουργία του δικού μου blog , είχα πρόθεση να ανεβάζω, κάπου κάπου, λίγους στίχους μου και, αν κάποιος τους διάβαζε ακόμα καλύτερα.
Διαπιστώνω πως η μπλογκόσφαιρα είναι κάτι πάρα πάνω
Αυτό το κείμενο είναι μια ημερολογιακή καταγραφή, δεν απαιτεί να ξέρεις νόμους και κανόνες και αυτό, έχει τη χάρη του
Ευχαριστώ προκαταβολικά όσους θα μου ευχηθείτε «καλή ανάρρωση»

ΠΟΙΗΤΙΚΗ

Έχει τα μυστικά του ο ποιητής
Έχει το μαγικό κλειδί
που ανοίγει τα παλάτια
κρυστάλλινα στους κήπους του Ομήρου
και σύγχρονα στις αμμουδιές του κόσμου

Έχει τον ήλιο σύμμαχο
Σκορπίζει φως και ζεστασιά
Δες, σταρένιο το γυμνό κορμί
στάλες θαλασσινό νερό
εξατμίζονται
μένει λευκό το αλάτι

Έχει τα αστέρια οδηγό
να μη χαθεί στην απεραντοσύνη
Δεν τον φοβίζουν τα θεριά
Δεν τον πλανεύουν τα πουλιά
Μόνο στοιβάζει τακτικά
μνήμες κι αισθήματα

Στο απόλυτο σκοτάδι
διακρίνει
με την αφή
το σχήμα της αγάπης

Έχει τα μυστικά του ο ποιητής
Γι΄ αυτό είναι πλουσιότερος
απ΄ όλους τους μαικήνες

Ένα κλωνάρι μυγδαλιάς

Μ΄ ένα κλωνάρι μυγδαλιάς

εσκόρπισες την Άνοιξη

τον Έρωτα

την Ομορφιά



Το ατέρμονο

και το άναρχο

συμπύκνωσες σ΄ ένα φιλί



Ένα κλωνάρι μυγδαλιάς

με συντροφεύει πάντα