Σάββατο, Δεκεμβρίου 30, 2006

Πρωτοχρονιάτικες ευχές

Ήθελα οι πρωτοχρονιάτικες ευχές μου να φτάσουν σε σας σαν τις παλιές καρτ-ποστάλ που έφταναν με τον ταχυδρόμο




Ατελέσφορη έμεινε η προσπάθεια
Κάθε εποχή, πρέπει να εκφράζεσαι με τον τρόπο και τα μέσα που σου παρέχει η εποχή σου.
Εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, το 2007 να πραγματοποιηθεί κάθε επιθυμία και όλα τα όνειρά σας

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 28, 2006

Κατάθεση ψυχής

Αυτές τις μέρες διάβασα - και ξαναδιάβασα – την ποιητική συλλογή ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ του Θεοδόση Βολκώφ.
Μου άρεσε και την παρουσιάζω.
Το Θεοδόση Βολκώφ τον γνώρισα μέσα από το blog του, από τα λίγα σχόλια που έχουμε ανταλλάξει και από κάποια άλλα ίχνη του στο διαδύκτιο.
Δεν τον γνωρίζω προσωπικά.
Αν, κατά τύχη, διασταυρωνόμαστε , δεν θα ανταλλάσσαμε καλημέρα γιατί δεν γνωριζόμαστε.
Η συλλογή αποτελείται από 32 ενότητες, χωρίς τίτλους, αριθμημένες με λατινικούς αριθμούς.
Τονισμένες με το πολυτονικό σύστημα που εγώ δεν το θεωρώ απαραίτητο.
Με στίχους δεκαπεντασύλλαβους - στο μεγαλύτερο μέρος - τετράστιχες στροφές και πολύ δυνατή ρίμα, ζωντανεύει την ελληνική μυθολογία και τραγουδάει τα δικά του πάθη, τους καημούς και τους έρωτες του.
Η Κόρη του τίτλου είναι βέβαια η Περσεφόνη, η κόρη της θεάς Δήμητρας.
Μη νομίζετε πως το περιεχόμενο είναι ξεπερασμένο. Έχει όλες τις αρετές της σύγχρονης ποίησης.
Στην ενότητα IV και κάποιες ακόμη, ο δεκαπεντασύλλαβος γίνεται οκτασύλλαβος - και επτασύλλαβος – και και έτσι σπάει η μονοτονία της μορφής.
Στην ενότητα XXXI κυριαρχούν οι τελείες. Σχεδόν κάθε λέξη και πρόταση.
Σαν πυροβολισμοί πέφτουν οι στίχοι.. Και εδώ δεκαπεντασύλλαβοι με ομοιοκαταληξία.
Παραθέτω την ενότητα XI
Τη διάλεξα γιατί είναι μικρή, παρ΄ όλο που δεν ακολουθεί τον δεκαπεντασύλλαβο.

XI
Γλυκιά πνοή που με τυλίγεις
ποια είσαι;
Μια θεία στην αγκαλιά σου
γνωρίζω αταραξία.

-Θνητέ, μες στα όνειρά σου
δε μ΄ ένιωσες; Σου μίλησα,
σε χάιδεψα, σε φίλησα
κι ακούμπησα το στήθος σου
με τα φιλιά τα κρύα.
Θνητέ, δες με στο βύθος σου
και δες με τώρα ολόκληρη,
με λένε «Ανυπαρξία»

Ο Θεοδόσης Βολκώφ είναι νέος , στα χρόνια, - αν δεν κάνω λάθος- και το μέλλον του ανήκει.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 22, 2006

Χριστουγεννιατικες Ευχες

Στους φίλους που έφτασαν ως εδώ
Εύχομαι
ΚΑΛΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006

ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΨΗ

ΑΠΟΔΟΧΗ


Στην καρδιά
του χειμώνα
μια ανεμώνα
άνθισε
Σκύβω την κόβω
και στην προσφέρω
Την παίρνεις
Μου χαμογελάς
και στων τσιμέντων τις ραγισματιές
φυτρώσανε κυκλάμινα


ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΧΑΜΕΝΗ


Το όνειρο που έπλασα
Δεν έστερξε να βγει αληθινό
Γκρεμίστηκαν οι πύργοι μου
Δραπέτευσαν τα ατίθασα άτια
Ο μαύρος τρελός
Και δυο πληγωμένοι στρατιώτες
Δεν μπορούν να αποτρέψουν την ήττα
Επέστρεψε η μοναξιά
Η υγρασία της περονιάζει
Τα οστά της ψυχής
Βαθιά μέχρι το μεδούλι

Σάββατο, Δεκεμβρίου 09, 2006

ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ


ΚΟΣΜΟΛΟΓΙΑ


Αναζητάω έναν κόρφο
Να γύρω το κεφάλι
Και ένα χέρι
Να μου χαϊδέψει τα μαλλιά
Η στιγμή που το βρίσκω
Διαστέλλεται κι απλώνεται στο σύμπαν
Γεμίζει τον ατέρμονα τετραδιάστατο χωρόχρονο
Και τότε γεννιέται ένα αστέρι
Έτσι δημιουργήθηκε
Ο δικός μου κόσμος

Σάββατο, Δεκεμβρίου 02, 2006

ΠΑΝΤΟΥΜ

Το Παντούμ είναι ένα ιδιαίτερο είδος ποίησης.
Ο Σεφέρης έχει γράψει ένα παντπούμ που αρχίζει ( και τελειώνει ) με τον στίχο:
« Τ’ αστέρια κρατούν ένα κόσμο δικό τους » .
Γράφει, ο Σεφέρης, στις σημειώσεις σελ. 320:
« Το παντούμ είναι στιχουργική μορφή που ξεκίνησε από την Μαλαισία και καθιερώθηκε στην Ευρώπη από τον Ουγκό. Αποτελείται από τετράστιχες στροφές με σταυρωτή ομοιοκαταληξία, ο δεύτερος και ο τέταρτος στίχος κάθε στροφής γίνονται ο πρώτος και ο τρίτος της επομένης. Ο αριθμός των στροφών είναι ακαθόριστος, όμως ο τέταρτος στίχος της τελευταίας στροφής οφείλει να είναι ο ίδιος με τον πρώτο στίχο της αρχικής.»
Παραθέτω και τη δική μου προσπάθεια σ΄ αυτό το είδος της ποίησης

ΠΑΝΤΟΥΜ

Μιας ανθισμένης μυγδαλιάς ένα κλωνάρι
Κι ενός φιλιού νεανικού την τρυφεράδα
Ζωντάνεψε η μνήμη μου και μ΄ έχει πάρει
Στα απαλά της τα φτερά μια νεράιδα

Ενός φιλιού νεανικού η τρυφεράδα
Απλώνει στο κορμί και στην ψυχή γαλήνη
Με τα απαλά της τα φτερά μια νεράιδα
Φυγή μου πρόσφερε στην απεραντοσύνη

Απλώνει στο κορμί και στην ψυχή γαλήνη
Η πείρα που απόχτησα τα τόσα χρόνια
Φυγή μου πρόσφερε στην απεραντοσύνη
Σε κόσμους μαγικούς που κελαηδούν αηδόνια

Η πείρα που απόχτησα τα τόσα χρόνια
Με άσπρα μαλλιά στην κεφαλή, τώρα πια ξέρω
Τι κόσμους μαγικούς που κελαηδούν αηδόνια
Θα ήθελα , μα δεν μπορώ, να σου προσφέρω

Με άσπρα μαλλιά στην κεφαλή, τώρα πια ξέρω
Το δρόμο που η μικρή ζωή μας έχει πάρει
Κι ίσως ακόμα να μπορώ να σου προσφέρω
Μιας ανθισμένης μυγδαλιάς ένα κλωνάρι