Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007

Μοναχικός ρακοσυλλέκτης

Στα σπίτια τα παλιά τα εγκαταλειμμένα
Ραγίζουν οι σοβάδες στους υγρούς τους τοίχους
Στις άδειες κάμαρες γυρνώ κι ακούω ήχους
Που φέρνει ο άνεμος από τα περασμένα

Ακούραστος μοναχικός ρακοσυλλέκτης
Μαζεύω τα μικρά πολύχρωμα κουρέλια
Φτωχούλες ιστορίες κλάματα και γέλια
Των μηνυμάτων είμαι ο πομπός κι ο δέκτης

Έχω τα φύλλα της καρδιάς ξεδιπλωμένα
Μιαν ανταπόκριση ειλικρινή σε ένα
Δειλό μύχιο σκίρτημα πασχίζω να βρω

Κλειστά τα βλέφαρα τα μάτια μου στραμμένα
στο μέσα φως. Σβηστό. Όνειρα προδομένα
Πίσω απ΄ το κόκκινο παραφυλάει το μαύρο

Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007

ΜΙΑ ΑΔΟΞΗ ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΑΚΟΜΗ

Οι δρόμοι της μοναξιάς και της θλίψης συγκλίνουν κι ακολουθεί μονοπάτι δύσβατο κι ανηφορικό. Εγώ πήρα πορεία αντίστροφη. Κατρακύλησα από ψηλά κι αναζητώ τις ρίζες. Στο σταυροδρόμι έστριψα στη μοναξιά.
Μα δεν την άντεχα.
Σταματούσα τους οδοιπόρους και τους έδειχνα τη συλλογή μου. Μισοσχισμένα αλμυρά χαρτιά με λίγες φράσεις κάποτε με λίγες σπαραγμένες λέξεις. Μερικοί τα αναγνώριζαν. Είναι μηνύματα ναυαγών - μου έλεγαν - κρυμμένα σε μπουκάλια και ριγμένα στα πέλαγα. Ένας δάγκασε το χαρτί κι ένιωσε την αρμύρα της θάλασσας - έτσι είπε -. Μα η αρμύρα έχει κι άλλες αιτίες. Κι ο ιδρώτας είναι αλμυρός και το δάκρυ επίσης, αντέταξα.
Παραμερίστε τρελοί, κραύγασε κάποιος βιαστικός κι ας μην του κλίναμε το δρόμο.
Μα τι είναι τρέλα; Κι αν είμαστε τρελοί, δεν βλέπει πως χαιρετιόμαστε με σεβασμό;

Παρασκευή, Ιουνίου 08, 2007

Συμβουλές

ΟΔΗΓΙΑΙ ΠΡΟΣ ΝΕΟΝ ΠΟΙΗΤΗΝ

Μίμησις Κ.Π. Καβάφη


Όταν δυνατό σκίρτημα
Την ψυχή ή το κορμί σου
- αν και τα δυο, έτι καλύτερον -
συνεπαίρνει,
Άφησε το να οδηγήσει το χέρι σου
Και στο χαρτί κατέγραψε το.
Μη νοιάζεσαι
αν στην πραγματική ζωή
ή στον κόσμο της φαντασίας σου, συμβαίνει
Νηφάλιος, ύστερα,
Καθαρόγραψε το και δημοσιοποίησε το.
Κάποιοι, τες στιγμές που έζησες, θα νοιώσουν
και με τη δική σου έκφανση του ωραίου
θα συγκινηθούν
Πολλοί, θα σε περιγελάσουν
Είναι πολλοί , αλίμονο, πάρα πολλοί
όσοι δεν μπόρεσαν
μηδέ στο πρώτο το σκαλί να φτάσουν
Αγνόησε τους
Τυχερός εσύ που βγήκες
στον πηγαιμό για το νησί της Τέχνης

Κυριακή, Ιουνίου 03, 2007

3 Χάι-κου

Ι
Κάνει τις πέτρες
Ο πανδαμάτωρ χρόνος
Λεία βότσαλα


ΙΙ
Χίμηξαν πάλι
Όνειρα προδομένα
Να με σπαράξουν


ΙΙΙ
Φυλλορρόησε
Ένα τριαντάφυλλο
Μα ευωδιάζει