ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Με προβληματίζει η δυνατότητα να γράψει κανείς μοντέρνους στίχους ακολουθώντας την παραδοσιακή μορφή με μέτρο και ρίμα
Μια τέτοια προσπάθεια είναι το παρακάτω σονέτο
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Φόρος αγάπης στο παλιό σονέτο
και στου μικρού μας μυστικού το βάθος
το ρίγος των γυμνών κορμιών το πάθος
μαζί μου σιγανά τραγούδησε το
Με κόκκινο γαρίφαλο στο πέτο
κυκλοφορώ μες στο υπόγειο τρένο
μόνος μέσα στο πλήθος και προσμένω
Στραβά φοράει ο σταθμάρχης το κασκέτο
Φθινόπωρο, τα φρούτα ωριμάζουν
Στη λίμνη οι βάτραχοι κοάζουν
Κυλάει το ποτάμι τα νερά του
Ήρεμο μούχρωμα τούτο το δείλι
Έλα σιμά να σμίξουμε τα χείλη
στην ανηφόρα του αργού θανάτου