Τρίτη, Δεκεμβρίου 30, 2008

Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος

Εύχομαι με όλη μου την καρδιά

το
2009

Να χαρίζει σε όλους
* Υγεία
* Χαρά
* Προκοπή



ΥΓ. Θεατρόφιλοι της μπλογκογειτονιάς
Δείτε " Το γάλα"
στο θέατρο του Μεταξουργείου
με την Άννα Βαγενά
Αξίζει!

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 22, 2008

Χειμερινό ηλιοστάσιο



Μου αρέσουν εξ ίσου οι ισημερίες
Από τα ηλιοστάσια
προτιμώ το χειμερινό
Στέκεται για λίγο ο ήλιος εκεί
και μετά η μέρα αρχίζει να μεγαλώνει


ΥΓ. Παρακολουθώ τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων
Συγκλονισμένος
Μα – δυστυχώς – ανήμπορος
Δεν μπορώ ούτε δυο -καλούς- στίχους να προσφέρω.

Πέμπτη, Ιουνίου 05, 2008

Ημέρα περιβάλλοντος

Την προτροπή της Ναταλίας

«ρίξτε ένα βλέμμα στη φύση δίπλα μας

και ενδιαφερθείτε γι’ αυτήν…»

ακολούθησα


Μια φωτογραφία



και λίγους στίχους



ΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΠΑΡΟΥΝΕΣ

Άλικες φλόγες διάσπαρτες στο πράσινο λιβάδι οι παπαρούνες του Μαγιού. Κρύο της βρύσης το νερό ποτίζει τα πλατάνια.
Στο μικρό ξωκλήσι
Για να ραγίσει η σιωπή
Τρεις φορές την καμπάνα χτυπήσαμε
Στην αγκαλιά της φύσης αφεθήκαμε. Έσταξε ο πεύκος το ρετσίνι του. Μας έκρυψαν τα σκίνα. Πευκοβελόνες στα μαλλιά και τα κορμιά τινάζονται στον ουρανό και γίνονται αστέρια.
Ήρθε το καλοκαίρι κι ύστερα το φθινόπωρο
Τσιμεντένιες μάντρες κι αγκάθινα σύρματα περιέφραξαν το λιβάδι . Σίγησε η καμπάνα στο μικρό ξωκλήσι. Στέρεψε η βρύση.
Όταν δύει ο ήλιος και πριν βγει το φεγγάρι, δυο αστεράκια στη γειτονιά του Ωρίονα κοιτάζουν το λιβάδι που φύτρωναν οι παπαρούνες και βλέπουν τα πλατάνια να μαραίνονται



Κυριακή, Μαΐου 11, 2008

Η επιστροφή

Επέστρεψα
Μα βρήκα τον υπολογιστή μου χαλασμένο
Σε ξένο υπολογιστή
μπόρεσα να διαβάσω την αλληλογραφία μου
και να ανεβάσω αυτό το μικρό κείμενο
για να πω ένα μεγάλο ευχριστώ
στους φίλους που μου ευχήθηκαν τα χρόνια πολλά
Συνταξιούχος πια και ο υπολογιστής δεν μου είναι απαραίτητος
Διεπίστωσα δε, πως και χωρίς υπολογιστή, η ζωή κρύβει πολλά ενδιαφέροντα
Μάλλον θα αργήσω να τον επισκευάσω...
Με αγάπη
Τάσος

Πέμπτη, Απριλίου 17, 2008

Το Μάη πάλι

« Κλειστόν

Λόγω Πάσχα»

«Τις μέρες του Απρίλη

Με το πράσινο θάμπος

Που γελάει ο κάμπος

Με το τριφύλλι»

Κλείνω τον υπολογιστή

Και πάω να φυτέψω κρεμμυδάκια στον κήπο του χωριού

Παίρνω μαζί μου:

* ΙΩΑΝΝΗ Ν. ΚΥΡΙΑΖΗ

Η παραφορά του Ερωταφίου

* ΓΙΩΡΓΟΥ Κ. ΑΝΥΦΑΝΤΗ

α ) ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΟΔΟΣ

β ) ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

Σημ. Ο φίλος Γιώργος όχι μόνο τα δωρίζει, αλλά πληρώνει και τα ταχυδρομικά!




Εύχομαι σε όλους σας

Καλό Πάσχα

Να περάσετε καλά

Δευτέρα, Απριλίου 14, 2008

Το μυστικό

Μισόκλειστα μάτια

στραμμένα στο έδαφος

κλίση μικρή του κεφαλιού

με φωτοστέφανο σαν Παναγιά

Στο διάφανο δέρμα ζωγραφισμένες

πίκρες παλιές και τα καινούργια όνειρα

Δάκρυ γλυφό

λαμπύριζε στο μάγουλο

Με τα χείλη το στέγνωσα

Την ώρα εκείνου του φιλιού

ανοίξανε οι ουρανοί

τα αστέρια σκόρπισαν στη γη

Σε μια γωνιά του παραδείσου

το μυστικό μας κρύψαμε

να μην το μάθουν βέβηλοι

και το μολύνουν

Πέμπτη, Μαρτίου 20, 2008

Μια πληγή

Η πρόσκληση, γεμάτη τρυφεράδα και συγκίνηση, ήρθε από τον kyriaz:

Να κάνω μια πρόταση;....Στις 23 Μαρτίου ,μέρα της γέννησής της, οι γνωστοί και φίλοι και όσοι άλλοι θα ήθελαν να τιμήσουν τη μνήμη της Πηγής Καφετζοπούλου,να ανεβάσουν ένα ποστ για εκείνη

Θέλω, με όλη μου την καρδιά, να αποθέσω και εγώ ένα λουλούδι στη μνήμη της Πηγής, της πιο ζεστής παρουσίας που γνώρισα στο Διαδίκτυο .

Επειδή, από αύριο και για μια βδομάδα, θα είμαι μακριά από υπολογιστές και το διαδίκτυο, το κάνω σήμερα.

Δεν χρειάζονται λόγια.

Παραθέτω μόνο ένα δικό της κείμενο, από τα πάρα πολλά που η ίδια είχε ανεβάσει στις ιστοσελίδες της.

¨Ένα παραμύθι με τίτλο "μια πληγή" και υπογραφή AlienP


Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε μια μικρή πληγή, στην πλάτη ενός γέρικου δέντρου, μέσα στο δάσος του καλοκαιριού. Είχε μεγάλα μάτια σαν τον ωκεανό, χείλη κόκκινα σαν την Αυγουστιάτικη Πανσέληνο και όσο κι αν πονούσε μέσα στην μοναξιά της, δεν παραπονιόταν καθόλου.

Ήταν βλέπετε, μία από τις λίγες πληγές, που έχουν επιλέξει να ζουν ελεύθερες και ανεξάρτητες από τους αδύναμους ανθρώπους, έτσι δεν πλήγωνε κανέναν άλλο πέρα από τον μικρό, ευαίσθητο και ασήμαντο εαυτό της...

Η ιστορία της ξεκινάει από τότε που ένας ερωτευμένος νεαρός, χάραξε με τρόπο ζηλευτό το όνομα της αγαπημένης του, στον κορμό του δέντρου. Όμως κάποτε κατάλαβε πως δεν αγαπούσε πια την κοπέλα, επειδή κι εκείνη δεν τον αγαπούσε άλλο. Τότε, πήγε στο δάσος του καλοκαιριού και με διαβολεμένη μανία, προσπάθησε να εξαφανίσει το όνομά της.

Όταν ξεθύμανε αρκετά, έφυγε ευχαριστημένος κι ευτυχώς για εκείνον το μόνο που έμεινε από αυτή τη στενάχωρη ιστορία, ήταν μια κακάσχημη ουλή πάνω στον ταλαίπωρο κορμό, που δεν είχε καμιά διάθεση να ακολουθήσει τον απογοητευμένο νέο στις επόμενες του περιπέτειες.

Ύστερα ήρθε ο χρόνος, που τίποτα δεν του ξεφεύγει. Έφερε βροχές, ανέμους, ξηρασίες και με τα καπάτσα του χέρια, έδωσε στην ουλή ένα ιδιαίτερο σχήμα, μέρα με τη μέρα την έκανε όλο και πιο όμορφη. Μέχρι που όσοι την έβλεπαν, ποθούσαν να γίνει δική τους. Εκείνη όμως δεν ξεκολλούσε με τίποτα από το δέντρο, γιατί ήξερε καλά πως δεν ήταν για τα κότσια τους.

Ώσπου μια μέρα, έγινε αυτό που ήταν παντοτινή κρυφή ελπίδα της πληγής μας. Στάθηκε στη σκιά του δέντρου, ένας άνθρωπος τόσο όμορφος, καλός και δυνατός, που ήταν λες και πλάστηκε για να γίνει το ταίρι της.

Έλα να με πάρεις! Του είπε.
Εκείνος, γενναίος όπως ήταν, άνοιξε διάπλατα την αγκαλιά του και την καλοδέχτηκε φιλόξενα. Μόνο που ήταν λίγο πιο βαριά απ’ ότι υπολόγισε και αρχικά έχασε για λίγο την ισορροπία του. Όμως, χωρίς να πανικοβληθεί, στηρίχτηκε γερά στα πόδια του και ανάσανε.

Ευτυχισμένος αυτός που αντέχει τις πληγές του! Είπε το σοφό, γέρικο δέντρο.
Ο άνθρωπος χαμογέλασε γλυκά και πήρε το δρόμο του γυρισμού για το σπίτι, όπου έζησε καλά ως τα βαθιά γεράματα, μαζί με την πληγή του.

Κι εσείς, αν τύχει φέτος να περάσετε από το δάσος του καλοκαιριού και τα φέρει έτσι ο καιρός κάποια πληγή να σας διαλέξει για δικούς της, η ώρα η καλή! Ποιος ξέρει άλλωστε, μπορεί αυτή η νέα σας πληγή να σας χαρίσει φτερά για να πετάξετε πιο ψηλά. Το ότι η ζωή είναι δύσκολη, δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να είναι και ωραία!

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 21, 2008

Χιονίζει κι απόψε


ΠΑΝΤΟΥΜ -2 -


Χιονίζει κι απόψε το έστρωσε πάλι
Βρεγμένα τα ξύλα καπνίζουν στο τζάκι
Κρυώνω και πίνω αισθάνομαι ζάλη
Μας ρήμαξε ο πόνος και γίναμε ράκη


Βρεγμένα τα ξύλα καπνίζουν στο τζάκι
Κυλάει ο χρόνος κι αφήνει σημάδια
Μας ρήμαξε ο πόνος και γίναμε ράκη
Τα γήπεδα που έτρεχα μείνανε άδεια


Κυλάει ο χρόνος κι αφήνει σημάδια
Στο δέρμα αυλάκια βαθιά οι ρυτίδες
Τα γήπεδα που έτρεχα μείνανε άδεια
Στενέψανε οι δρόμοι γέμισαν παγίδες


Στο δέρμα αυλάκια βαθιά οι ρυτίδες
Μα νοιώθω ανάγκη για ένα σου χάδι
Στενέψανε οι δρόμοι γέμισαν παγίδες
Στερεύει το κρύο νερό στο πηγάδι


Μα νοιώθω ανάγκη για ένα σου χάδι
Να γύρω στον κόρφο σου το άσπρο κεφάλι
Στερεύει το κρύο νερό στο πηγάδι
Χιονίζει κι απόψε το έστρωσε πάλι

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 18, 2008

Παιδικά όνειρα

Πικρό στα χείλη το φιλί

γλυφό το δάκρυ στο μάγουλο

Ξανάγινα μικρό παιδί

κι αρμενίζω στη θάλασσα του ονείρου


Άσε την πνοή σου μαΐστρο δροσερό

να φουσκώσει το πανί της βάρκας μου

Έχω ανάγκη να ταξιδέψω

στα παιδικά όνειρα που στερήθηκα

Κυριακή, Φεβρουαρίου 03, 2008

ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΙΑ

Σέρνει αργά τα βήματα του

Και σιγοψιθυρίζει ένα σκοπό

Τραγούδι ηρωικό της νιότης του


Στους κυρτωμένους ώμους του

Τι όνειρα κουβάλησε.

Ακόμα τον βαραίνουν

γιατί δεν έστερξε να βγουν αληθινά.


Ακούει μακριά

Ένα αδέσποτο σκυλί που αλυχτάει

Έχει στις τσέπες του παλτού του

Ψωμί να το ταΐσει

Νερό να το ποτίσει

Στη μέσα τσέπη,

αυτή στο μέρος της καρδιάς,

έχει κρυμμένα ψίχουλα

για τα πουλάκια τ’ ουρανού


Βέβαια, είναι τρελός

Τον τρέλαναν οι λογικοί

που καίνε δάση σκιερά

και κατουράνε στα ρυάκια

Μα πώς θα πιουν θολό νερό τα ελαφάκια;


Α! βέβαια, είναι τρελός

Στον κόσμο τον σημερινό

επέλεξε την τρυφερότητα.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 14, 2008

Τα ημιτελή


Η μνήμη πάλι σ΄ έφερε
γυμνή και αλαβάστρινη
να συμπληρώσεις την εικόνα
το πράσινο του λόφου
το τυρκουάζ της θάλασσας
Βγαίνεις από τα κύματα
κι έρχεσαι προς το μέρος μου
Στάζουν στα άσπρα βότσαλα
στάλες θαλασσινό νερό
Σκουπίζω τα μαλλιά σου
και πιάνω τα πινέλα
Τώρα θα τελειώσουμε
τον πίνακα π΄ αρχίσαμε
τριάντα χρόνια πριν
Δώσε μου την απόχρωση
της σάρκας της αφής της ηδονής
Θόλωσε το τοπίο
πάλι στη μέση μείναμε
Όλα μένουν ημιτελή
σαν τούτο εδώ το ποίημα