Σάββατο, Ιουνίου 25, 2011

ΠΑΡΑΒΡΕΘΗΚΑ ΣΕ ΕΝΑ ΓΑΜΟ

Από αυτούς που εγγράφονται
στην καρδιά και την μνήμη
όσων συμμετείχαν

και έγραψα λίγους στίχους

για την υρια και το σπυρο  - φυσικά -







        ΕΝΑ ΠΛΑΤΑΝΟΦΥΛΛΟ
      έπεσε στο ρυάκι και ταξιδεύει


Στον κήπο τον ολάνθιστο 
έχτισε ο έρωτας φωλιά
να ζήσει το ζευγάρι ευτυχισμένο

Συγκινημένοι  οι γονείς
οι συγγενείς και οι φίλοι
νερώνουν το κρασί τους
με δάκρυα χαράς

Ακύμαντη η θάλασσα μακριά
γεννάει ένα κόκκινο φεγγάρι
Σίγησαν τ α αηδόνια  στα κλαδιά
να ακούσουν το τραγούδι μας

Οι άγγελοι στους ουρανούς
άνοιξαν τα τεφτέρια τους
και καταγράφουν τις ευχές μας



             πηλιο 18 ιουνιου  2011
             Τάσος Ν. Καραμήτσος



Σάββατο, Απριλίου 30, 2011

Περιμένοντας ( πάλι )


Στο ακρογιάλι
σ΄  άπλετο χώρο
το μυροφόρο
το μαϊστράλι

έφερε πάλι
ελπιδοφόρο
μήνυμα∙ δώρο
με μύρια κάλλη

Χαράς τραγούδια
ελάτε  πείτε
καλοί μου φίλοι

Ζωή καινούργια
κυοφορείται  
και θ΄ ανατείλει

      15 - ΙV - 2011

Κυριακή, Μαρτίου 06, 2011

ΑΝΩΝΥΜΑ

Έφτασε στα χέρια μου η ποιητική συλλογή της Μαρίας Θεοφιλάκου ΑΝ[ΩΝ]ΥΜΑ εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ 2010.

Λιτό εξώφυλλο και ευρηματικός τίτλος
Εκείνο το κόκκινο ΩΝ , κλεισμένο σε αγκύλες να σου λέει:
Ψάξε να βρεις στα ανώνυμα, στα απλά πράγματα την ουσία που μέσα τους είναι κρυμμένη.

Τριάντα ένα ποιήματα, σε τέσσερα τυπογραφικά φύλλα, το ένα καλύτερο από το άλλο.
Με την πρώτη της ποιητική συλλογή η νέα - και στην ηλικία – ποιήτρια, έχει, ήδη, βρει το δικό της ύφος.
Άρτια τα ποιήματα της χωρίς περιττά στολίδια.
Διακρίνω πως η Μαρία Θεοφιλάκου έχει μελετήσει τους μεγάλους σύγχρονους ποιητές μας, χωρίς να μιμείται κανέναν.
Ρέουν οι στίχοι της σαν το γάργαρο νερό στο ρυάκι και περιμένεις να έρθουν τα ελάφια να ξεδιψάσουν.
Παραθέτω το πρώτο ποίημα της συλλογής:

Βικτώρια
Δεν έχει τέλμα να βουτήξω το ψωμί μου
Ούτε και τέρμα να αποθέσω τα μπαγκάζια μου
Όλο τ΄ αδράζω από τη σκόνη κι αυτά ξανακυλάνε
Μέρα τη μέρα σε σταθμούς που όλο τρέχουν
μοιάζω να είμαι εγώ σταματημένη,
ονειροπόλα καρτερώντας μια αποβάθρα
Κι εσύ αν είσαι φίλος
κάνε τα μάτια σου πως καθαρίζεις
Όποιος κι αν φεύγει από τους δυο,
αν φεύγει,
είμαστε μόνοι

και το τέλος από τη Θαλασσογραφία που κλείνει τη συλλογή:

….. Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου
τι όμορφα που θα ’πλεε η ζωή μου!
Μα εγώ φέρνω στο βότσαλο
που σέρνεται πίσω και μπρος
μπρος πίσω
από του κύματος τον τελευταίο αφρό
στην άκρη αυτού του τόπου
Κι είμαι μικρός,
είμαι ανήμπορος το πέλαγο να φτάσω

Επιτρέψτε μου να προβλέψω πως η Μαρία Θεοφιλάκου θα αποτελέσει μια πολλή καλή θεραπαινίδα της νεοελληνικής ποίησης.

Κυριακή, Ιανουαρίου 23, 2011

ΠΕΡΟΥΛΙΑ

Ήσυχο το ακρογιάλι
Άσπρα βότσαλα βρεγμένα
Έχεις τα μαλλιά λυμένα
και μια χτένα στο κεφάλι

Με τη θύμηση σου πάλι
ξαναζώ τα περασμένα
και σε σφίγγω παθιασμένα
στη θερμή μου την αγκάλη

Έχει ο ήλιος σταματήσει
Μια στιγμή ονειρεμένη
λίγο πριν ο ήλιος δύσει

Κόκκινη κλωστή δεμένη
Σε ωραία παραμύθια
κρύβω την πικρή αλήθεια


Στην παραλία Περούλια των Κόμπων Μεσσηνίας
Ιανουάριος 2011