Παρασκευή, Νοεμβρίου 23, 2007

ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΠΝΟ ΤΟΥ ΤΣΙΓΑΡΟΥ

 
Εκείνη που έπλασα
αέρινη και ιδανική
στέκεται εμπρός μου
έτοιμη να πληρώσει τα κενά μου
τώρα που πιότερο έχω ανάγκη την ολοκλήρωση
 
Κι  εσύ επίσης
Μάτια καστανά σαρκώδη χείλη
Αναθρώσκει ο καπνός του τσιγάρου
- Σε ποια θεά θυμίαμα; –
αντικριστά της στέκεσαι
σε θέση πλεονεκτική
 
Αδέξια πασχίζω να σας ταιριάσω
και να περάσω από το όνειρο
λίγα κομμάτια στην πραγματικότητα

Κυριακή, Νοεμβρίου 04, 2007

Για το τρύπιο ταβάνι

Πριν αρκετές μέρες μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο: Ο φίλος- αν και τον γνωρίζω μόνο μέσω του blog Θοδωρής Βοριάς, μου έστειλε « Το τρύπιο ταβάνι » του



Το διάβασα και μου άρεσε.

Ήξερα ,βέβαια, τη δουλειά του Θοδωρή. Παρακολουθώ τις αναρτήσεις του – κι εκείνος τις δικές μου –

Αυτές τις μέρες, που μια ίωση με περιόρισε στο σπίτι, το ξαναδιάβασα και το χάρηκα πάλι.

Χαμηλόφωνος, χωρίς περιττά στολίδια αναζητά την ουσία και τη βρίσκει.

Έχει κατακτήσει τον προσωπικό του τρόπο έκφρασης κι αυτό είναι πολύ σημαντικό

Επιτρέψτε μου να σας προσφέρω λίγους στίχους του


Ελλάδα του ονείρου


Πήρα την πέτρα,

πήρες το αγέρι της αυγής

Πήρα το ξερόκλαδο,

πήρες τη φλόγα του μεσημεριού

Πήρα την ξεραμένη λάσπη,

πήρες το κοκκίνισμα του δειλινού.

Κάθισα εγώ στην παραλία της Σκοτίνας

κι εσύ στην κορυφή του Ολύμπου,

να ονειρευτούμε,

Να φτιάξουμε καινούργια Ελλάδα.


Κι ονειρευτήκαμε όλη τη νύχτα

κι ονειρευτήκαμε στην ξαστεριά

ακόμα εκείνη την Ελλάδα ονειρευόμαστε



Ο προβληματισμός του για μια δίκαιη κοινωνία κυριαρχεί.


Κάθε Παρασκευή έχει πορείες με δεκάδες διαδηλωτές

κι άλλοι, χιλιάδες

φτιάχνουν την απεργία τριήμερη αργία.

***

Τις νύχτες , στις έρημες συνοικίες

οι πλάκες κλαίνε,

μοιρολογάνε τα άσημα μυστικά

κάθε διαβάτη


Ένα χάι-κου που πολλοί θα το ζήλευαν

Στην παχιά σκιά

όσο κι αν σε ποτίζουν

χλωμά θ΄ αθίζεις

Η ανθρωπιά και η ευαισθησία, ναι, γίνονται ποίημα

Πάρκιγκ

Την ώρα που παρκάρεις το αμάξι σου

στο πεζοδρόμιο, πάνω στη ράμπα

για καροτσάκια αναπήρων,

την ώρα εκείνη της μανούβρας

ο ανθρωπισμός σου

ζαλίζεται κι αποκοιμιέται

Είναι αισιόδοξη η κατάληξη του βιβλίου

Ένα παιδί γεννιέται

ένα στάχυ ξεφυτρώνει,

μια σημαία κυματίζει...

χίλιες φωνές τραγουδούν:


Αυτός ο κόσμος

δεν μπορεί παρά να ζήσει.


Νοιώθω βαθιά συγκίνηση κάθε φορά που διαπιστώνω πως αποδίδει καρπούς η προσπάθεια επικοινωνίας με αυτούς που αγαπούν την ποίηση

Σε ευχαριστώ φίλε Θοδωρή