Κυριακή, Μαρτίου 06, 2011

ΑΝΩΝΥΜΑ

Έφτασε στα χέρια μου η ποιητική συλλογή της Μαρίας Θεοφιλάκου ΑΝ[ΩΝ]ΥΜΑ εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ 2010.

Λιτό εξώφυλλο και ευρηματικός τίτλος
Εκείνο το κόκκινο ΩΝ , κλεισμένο σε αγκύλες να σου λέει:
Ψάξε να βρεις στα ανώνυμα, στα απλά πράγματα την ουσία που μέσα τους είναι κρυμμένη.

Τριάντα ένα ποιήματα, σε τέσσερα τυπογραφικά φύλλα, το ένα καλύτερο από το άλλο.
Με την πρώτη της ποιητική συλλογή η νέα - και στην ηλικία – ποιήτρια, έχει, ήδη, βρει το δικό της ύφος.
Άρτια τα ποιήματα της χωρίς περιττά στολίδια.
Διακρίνω πως η Μαρία Θεοφιλάκου έχει μελετήσει τους μεγάλους σύγχρονους ποιητές μας, χωρίς να μιμείται κανέναν.
Ρέουν οι στίχοι της σαν το γάργαρο νερό στο ρυάκι και περιμένεις να έρθουν τα ελάφια να ξεδιψάσουν.
Παραθέτω το πρώτο ποίημα της συλλογής:

Βικτώρια
Δεν έχει τέλμα να βουτήξω το ψωμί μου
Ούτε και τέρμα να αποθέσω τα μπαγκάζια μου
Όλο τ΄ αδράζω από τη σκόνη κι αυτά ξανακυλάνε
Μέρα τη μέρα σε σταθμούς που όλο τρέχουν
μοιάζω να είμαι εγώ σταματημένη,
ονειροπόλα καρτερώντας μια αποβάθρα
Κι εσύ αν είσαι φίλος
κάνε τα μάτια σου πως καθαρίζεις
Όποιος κι αν φεύγει από τους δυο,
αν φεύγει,
είμαστε μόνοι

και το τέλος από τη Θαλασσογραφία που κλείνει τη συλλογή:

….. Αν έμοιαζα λιγάκι του πελάγου
τι όμορφα που θα ’πλεε η ζωή μου!
Μα εγώ φέρνω στο βότσαλο
που σέρνεται πίσω και μπρος
μπρος πίσω
από του κύματος τον τελευταίο αφρό
στην άκρη αυτού του τόπου
Κι είμαι μικρός,
είμαι ανήμπορος το πέλαγο να φτάσω

Επιτρέψτε μου να προβλέψω πως η Μαρία Θεοφιλάκου θα αποτελέσει μια πολλή καλή θεραπαινίδα της νεοελληνικής ποίησης.