Κυριακή, Ιουνίου 24, 2007

Μοναχικός ρακοσυλλέκτης

Στα σπίτια τα παλιά τα εγκαταλειμμένα
Ραγίζουν οι σοβάδες στους υγρούς τους τοίχους
Στις άδειες κάμαρες γυρνώ κι ακούω ήχους
Που φέρνει ο άνεμος από τα περασμένα

Ακούραστος μοναχικός ρακοσυλλέκτης
Μαζεύω τα μικρά πολύχρωμα κουρέλια
Φτωχούλες ιστορίες κλάματα και γέλια
Των μηνυμάτων είμαι ο πομπός κι ο δέκτης

Έχω τα φύλλα της καρδιάς ξεδιπλωμένα
Μιαν ανταπόκριση ειλικρινή σε ένα
Δειλό μύχιο σκίρτημα πασχίζω να βρω

Κλειστά τα βλέφαρα τα μάτια μου στραμμένα
στο μέσα φως. Σβηστό. Όνειρα προδομένα
Πίσω απ΄ το κόκκινο παραφυλάει το μαύρο

18 σχόλια:

Θεοδόσης Βολκώφ είπε...

Εξαιρετική η κορύφωση του τελευταίου στίχου...

Καλησπέρες.


Βολκώφ

MARIA ANDREADELLI είπε...

Ένα από τα καλύτερά σας που έχω διαβάσει ως τώρα!
Πολύ μου αρέσει!
Καλή εβδομάδα!

Mh Xeirotera είπε...

Den ksero ti na po... alla pali den vgazo ton skasmo (prepei na eksaskitho ligo s' auto, opos ke sto antitheto, se alles omos periptoseis).

Bravo tha po KAI gia thn omiokataliksia.

Kalhmera :)

teiresias είπε...

Εξαιρετικό σονέτο Τάσο...
Και πίστεψέ με,έρω καλά πόσο δύσκολη είναι αυτή η μορφή ποίησης...

teiresias-kyriaz

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

΄Αρχοντα εξαιρετικό!
Τα λατρεύω αυτά τα σπίτια, μού αρέσει "η οσμή" των αναμνήσεων. Θυμάμαι το άλλο το παλιό στ' Ανάπλι...

Στα σπίτια τα παλιά τα εγκαταλειμμένα,
σοβάδες σκόρπιοι σε σαθρά πατώματα πεσμένοι,
μνήμες σωρό. Χρόνια φτωχά μ' αγαπημένα
κι' εμείς ανήμποροι απ' το χρόνο νικημένοι..

Τώρα εγώ ΄Αρχοντά μου, εξακολουθώ να ...παρασύρομαι, μα μου θύμισε το παλιό Ανάπλι

Γλαρένιες αγκαλιές

ioeu είπε...

Τάσο, δεν με αιφνιδιάζεις καθόλου, με εντυπωσιάζεις όμως πολύ!

Orelia είπε...

- βαθαινεις και μαζι σου με παιρνεις... -


τυχαια οι δικες μου φωτογραφιες ειναι ή οχι χαμηλης αναλυσης ετσι που απο τα λαθη μου δημιουργιες να νομιζεις πως προκυπτουν

στοχευμενα οι στιχοι σου θιγουν ετσι που ο καθενας τμηματα του να βρισκει μεσα τους

ομορφα Τασο!
ομορφα!

Ανώνυμος είπε...

Στο σπίτι το ερειπωμένο και σκοτεινό
αιχμαλωτίστηκαν τα όνειρα από ιστούς αράχνης..
Υποσχέσεις έμειναν ,όνειρα
και στρεβλωμένες προσδοκίες
σ’ ένα σπίτι ερειπωμένο ...
Αγαπητέ μου ποιητή δε θα μπορούσα ποτέ να συγκριθώ μαζίσας . Οφείλω να ομολογήσω πως γράφετε υπέροχα και γλαφυρά .
Να είστε καλά και πάντα να μας δωρίζετε τους στίχους σας.

just me είπε...

Τελευταία και καταΪδρωμένη [στην κυριολεξία, μέρα που είναι :))]το διαβάζω. Κι αλήθεια συγκινήθηκα, όχι μόνο από το ίδιο το ποίημα, αλλά γιατί δεν πίστευα ότι θα ξαναγραφτούν ποτέ σονέτα (και ντρεπόμουν κιόλας που μ' αρέσουν τόσο πολύ).

Paranoia είπε...

παραφυλάει το μαύρο...

τα λέει όλα (πίσω απ' το κόκκινο)

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

Με τόση ζέστη και σήμερα, τα σχόλια σας έρχονται σαν μια ανάσα δροσιάς…
Και το 1/3 να κρατήσω από όσα μου επιδαψιλεύετε πάλι …δροσίζομαι .

Θεοδόσης Βολκώφ:
Καλησπέρα Θεοδόση, σε ευχαριστώ πολύ

Poetic sin:
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ.

Mhxeirotera;
Το σονέτο, με την παραδοσιακή του μορφή, απαιτεί βέβαια ομοιοκαταληξία
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ.

Teiresias:
Ναι, έχει τις δυσκολίες του το σονέτο, μα και τις χάρες του.
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ.

Φύρδην – μίγδην:
Χαίρομαι που παρασύρεσαι…
Και το αποτέλεσμα πετυχημένο
Όσο για την προσφώνηση… πώς να κρατήσω το 1/3 της αρχοντιάς;

Ioeu:
Ακόμα και στα σχόλια πρωτοτυπείς!
Καλησπέρα Γιάννη

Orelia:
Πάντα με τον καλό λόγο…
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ.

Κλειώ Νικολάου:
Καλησπέρα Κλειώ, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια

Just me:
Έχει τις χάρες του ο ελεύθερος στίχος, αλλά και ο παραδοσιακός τις δικές του.
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ.

Paranoia:
Δεν τα λέει βέβαια όλα, ελπίζω όμως πως λέει κάποια πράγματα.
Καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ.

Socrates Xenos είπε...

στη ρημαγμένη του καιρού
αγιογραφία του τοίχου
σ` εντόπισα
στην αυστηρή την πειθαρχία του στίχου

μ` έκαμες ομοιοκαταληξία
πίσω με γύρισες πολύ
ματιά θολή
σε μιαν ευτυχισμένη αγκαλιά
μιαν άφθαρτη αξία...

καλησπέρα ευγενικέ μου φίλε

kelly alamanou είπε...

Κλειστά τα βλέφαρα τα μάτια μου στραμμένα
στο μέσα φως. Σβηστό

Δεν υπάρχει πιο θλιμμένο από αυτό.
Δεν υπάρχει πιο άγριο από αυτό το σβηστό φως.
τα φιλιά μου.

Ανώνυμος είπε...

Ανάδυση αρχοντιάς, ήχων νότες, κρυμμένες ιστορίες, κι ο αντίλαλος του κλάματος να προκαλεί. Ρακένδυτη ξεδυπλωμένη καρδιά, όνειρα που κέρδισε και πρόδωσε ανακαλεί... μια σταγόνα κόκκινο στο μαύρο να χυθεί.
Έξαρση υπέστει η εντύπωση μου.

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

Σωκράτης Ξένος:
Από το δικό σου σχόλιο ξεχειλίζει η ευγένεια
Σε ευχαριστώ πολύ

Rodoula – Kelly:
Την Καλημέρα μου. Σε ευχαριστώ πολύ

Mist:
Ευγενικά τα λόγια σου και πολύ κολακευτικά για μένα
Τις ευχαριστίες μου και την Καλημέρα μου

Tin Man είπε...

Με πρόλαβε ο teiresias, αλλά θα το πω κι εγώ: εξαιρετικό σονέτο, που είναι και η δυσκολότερη και πιο αυστηρή φόρμα ποίησης, και στην οποία έχω ιδιαίτερη αδυναμία.
Εύγε, Τάσο!

marilia είπε...

Θαλασσοφιλάκι! :)

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

tin man:
Κι εμένα με γοητεύει η φόρμα του σονέτου
Σε ευχαριστώ για τους επαίνους σου
Την Καλημέρα μου

marilia:
Από μένα στεριανοφιλάκι.
Δεν έφυγα – ακόμα – για την Κορώνη
Την Καλημέρα μου