Τα κοχύλια μου
Έρημη η απέραντη παραλία
Ανοιξιάτικες μέρες γαλήνης
Στραφταλίζει στα γαλάζια νερά
ο ήλιος του απογεύματος
Ακολουθώ στην ψιλή άμμο
τα ίχνη που άφησε ο προηγούμενος
Ίσως κάποιος άλλος
ακολουθήσει τα δικά μου
Αφημένα στο ράφι
λίγα βότσαλα
και κάποιες αχιβάδες
να θυμίζουν τις στιγμές
Ώσπου να μετακομίσουμε
Κι αραχνιασμένα
Ένα χέρι θα τα πετάξει
στα σκουπίδια
14 σχόλια:
Μμμ... νομίζω ότι τα βότσαλα και τις αχιβάδες που μας θυμίζουν στιγμές τα κουβαλάμε πάντα μέσα μας. Όχι;
Υπέροχο ήτανε! Φιλάκι γλυκό! :)
!!!!
Πέταξα προχθές "αραχνιασμένες" αχιβάδες, γιατί διανύω την (σπάνια) περίοδο σαρωτικής εκκαθάρισης.
Οι στίχοι σου με κάνουν να αισθάνομαι τόσο βλάσφημη!
Καλησπέρα.
Ο αέναος κύκλος της ζωής,
ο αδιαπραγμάτευτος...
Καλό σου βράδυ,
Γλαρένιες αγκαλιές
Η σκέψη μιας όμορφης στιγμής και τα ενθύμια της.....
Γιατί να τα πετάξει?
τις στιγμές δεν τις πετάς,
τις αφήνεις να κουρνιάζουν
σαν σιωπηλές μαρτυρίες...
Eutixos pu to xeri den exei prosvash sth mnhmh...
Den eime demenos me th thalassa, eime pio demenos me thn ammo ke me ton ixo ton kimaton. Peripatos kathimerinos ta kalokeria (ke tus ximones diladi otan eime sth larnaka).
Kalh su mera :)
Aυτή είναι η δύναμη της ποίησης, να σε κάνει να βλέπεις την απέραντη παραλία και τα ίχνη στην ψιλή άμμο.. :)
Ξέρεις τι μου αρέσει σ' αυτό το γεμάτο κρυφό λυρισμό ποίημα?
Οτι κάθε στροφή είναι κι ένας πίνακας...
Καλησπέρα Τάσο
Καλή σου μέρα!
Μ' αρέσει η αμεσότητά σου Τάσο!
Με βοηθούν και στην ανάρρωση τέτοιες εικόνες...
ζουν μέσα μας..
Ο πολύς, ο ατέλειωτος χρόνος σε τέσσερις στροφές...
Τα σέβη μου!
Eυχη μου
στην αμμο τα ιχνη
να ειναι παντα διπλα!!
Λίγα βοτσαλα
αφημένα στο ράφι:
μνήμες του νερού
Δημοσίευση σχολίου