Παρασκευή, Δεκεμβρίου 15, 2006

ΑΠΟΔΟΧΗ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΨΗ

ΑΠΟΔΟΧΗ


Στην καρδιά
του χειμώνα
μια ανεμώνα
άνθισε
Σκύβω την κόβω
και στην προσφέρω
Την παίρνεις
Μου χαμογελάς
και στων τσιμέντων τις ραγισματιές
φυτρώσανε κυκλάμινα


ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΧΑΜΕΝΗ


Το όνειρο που έπλασα
Δεν έστερξε να βγει αληθινό
Γκρεμίστηκαν οι πύργοι μου
Δραπέτευσαν τα ατίθασα άτια
Ο μαύρος τρελός
Και δυο πληγωμένοι στρατιώτες
Δεν μπορούν να αποτρέψουν την ήττα
Επέστρεψε η μοναξιά
Η υγρασία της περονιάζει
Τα οστά της ψυχής
Βαθιά μέχρι το μεδούλι

17 σχόλια:

Ιωαννα είπε...

Ιδιαίτερος .
Χρειαζομαι ηρεμο χρονο για να τρεξω στις γραμμες σου .
Χαιρομαι ακομα και για τον τιτλο στο προσωπικο σου χώρο .
ΜΟΝΟΦΥΛΛΑ

Μια νοσταλγια ημερας σου στελνω και μια υποσχεση
Θα ξαναρθω οταν δεν θα τρεχω το χρονο


Ιωαννα

Κασσιανός είπε...

Υπέροχη η "αποδοχή". Κάνει μικρά θαύματα.

Σκληρή η "απόρριψη" αλλά,

..η παρτίδα μας δεν παίχτηκε ακόμα.
(Α. Αλκαίος)

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

Ιωάννα καλησπέρα. Θα τα ξαναπούμε

Κασσιανέ Πράγματι, είναι σκληρή η απόρριψη και πολλά τα όνειρα που διαψεύτηκαν. Μετράω όμως και κάποιες αποδοχές. Γενικά, νομίζω πως ανήκω στους αισιόδοξους, τους μοναχικούς ίσως, αλλά αισιόδοξους

Θεοδόσης Βολκώφ είπε...

Τι μας κάνεις τώρα, ρε Τάσο. Έχουμε και τις μαύρες μας, ήρθαν κι οι στίχοι σου... και μας τσάκισαν.


Βολκώφ

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

Γεια σου Θεοδόση.
Την ώρα που ήρθε το σχόλιο σου ήμουν στο blog σου και διάβαζα τη δική σου δουλειά. Έμεινα γοητευμένος. Είσαι αληθινός ποιητής
Αυτό μόνο

Mh Xeirotera είπε...

H apodoxh, otan vrume to tharros na tin kataferume, kanei mikra thavmata, metatrepei seliniaka topia se khpous ths edem (nai, prin ap' th ptosh).

Eksoxa deigmata (anaferthika sto proto idika giati me pligose pio poly...)

Kalhmera!

Καπετάνισσα είπε...

Προηγείται η απόρριψη της αποδοχής.

Να'χει κι η ψυχή τα γυμνάσματά της.
Και να μπορεί μετά ν' αναγνωρίζει σπινθήρες στα σκοτάδια.

Φέγγος στον λόγο σου.
Όπου κι αν κατευθύνεται.

Ανώνυμος είπε...

Aπάντηση στη χαμένη παρτίδα:

Μα να και πάλι
ο ήλιος αχνοφέγγει
έλα κοντά μου

Σαν ζεσταθούμε
παύουν να περονιάζουν
της ψυχης μας τα οστά

ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΟ!
(Υ.Γ. Τώρα εγώ τί γυρεύω αναμεσά σας; εσείς το στίχο τον παίζετε στο ένα δάχτυλο. Εγώ τα δικά μου τα στραγγάλισα....)

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

mhxeirotera Ναι, είναι ωραίο να σε αποδέχονται γι΄ αυτό που είσαι, με τα ελαττώματα σου

Καπετάνισσα Απόρριψη και αποδοχή εναλλάσσονται στη ζωή μας. Σε ευχαριστώ

Κρινιώ Γράφεις ωραία χάι - κου με κάθε αφορμή
Μην υποτιμάς τη δουλειά σου
Πες μας πιο πολλά για σένα
Σε ευχαριστώ για την αποδοχή σου

Ανώνυμος είπε...

Μου δίνεις θάρρος και σ' ευχαριστώ. Και να φανταστείς ότι είναι μόλις το τρίτο (εσύ άρχισες το μέτρημα) και αυτά παρακινούμενη από το δικό σου χαικού. Α, και ένα στης Αρχόντισσας-Καπετάνισσας, για εκείνα τα υπέροχα μωρά της.
Για με τί να πώ;
Δεν κάνει διαφορά
αν ειναι μαύρα

τα μαλλιά μου
ψηλή η αρχοντιά μου.
Είμαι η Κρινιώ...

Y. K. είπε...

δε μπορω..τα ματια μου πλημμυρισαν..
"επεστρεψε η μοναξια
η υγρασια της περονιαζει
τα οστα της ψυχης μας"
ναι και τα κανει ευθραυστα, τοσο που με ενα αγγιγμα ραγιζουν και σπανε σε μικρα κομματια. μετα πως να βρεις κουραγιο να τα ενωσεις;

φιλια φιλε μου

ΥΓ: ανηκεις στους μοναχικους αλλα αισιοδοξους..ευτυχως για σενα..

Weaver είπε...

Αυτό το δεύτερο με το σκάκι ταιριάζει λίγο με το αντίστοιχο ποίημά μου:
ΦΙΝΑΛΕ

Το τελευταίο πιόνι σου θα πέσει.
Θριαμβικά των μαύρων η στρατιά
- δίδυμοι πύργοι , βασιλιάς στη μέση-
θα προχωρά μ' αγέρωχη ματιά.
----------
Το φως θα λιγοστεύει και θα σβήνει,
της ύπαρξης παιγνίδι και φωτιά.
Μοίρα τ' ανθρώπου: Πίκρα και οδύνη
πεσσών που επιστρέφουν στα κουτιά.

Έρρωσο

reginarosasamat είπε...

Nα αφήσω την πρωτη καλησπέρα μου εδώ.

John D. Carnessiotis "Asteroid" είπε...

Ίσως νάν' ένα μικρό κυκλάμινο, ακόμη και ταπεινό (πόσο ταπεινό, όμως, μπορεί να είναι ένα πλάσμα της φύσεως;)... αλλά η προσφορά, ειδικά, μάλιστα, η ταπεινή κι όχι η πλουμιστή, μπορεί πάντα να βρίσκει ρωγμές, χαραμάδες, ραγισματιές, σπασίματα - ιδίως σπασίματα - και να περνά και ν' ανοίγει δρόμο, για να φτάσει εκεί που πρέπει και να μας μιλήσει!
Αλοίμονο, αν ήταν αλλοιώς... αλλοίμονο σ' αυτόν που την παίρνει την προσφορά, όχι σ' αυτόν, που την δίνει... Αυτός, που δίνει, άλλωστε είναι πλούσιος κι από το που δίνει μόνον!..

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

Κρινιώ με τα μαύρα μαλλιά - τα δικά μου είναι γκρίζα προς το άσπρο - και την ψηλή κορμοστασιά καλησπέρα

alicia Γι αυτό γράφουμε, για να βρούμε κουράγιο να ενώσουμε τα κομμάτια μας

weaver Ναι, το ΦΙΝΑΛΕ ταιριάζει με την απόρριψη και είναι πού ωραίο

regina Καλησπέρα και από μένα

aster-oid Δύσκολη η προσφορά και ακόμη δυσκολότερη η αποδοχή της, μα αυτές ομορφαίνουν τη ζωή μας

Τάσος Ν. Καραμήτσος είπε...

weaver Ναι, το ΦΙΝΑΛΕ ταιριάζει με την απόρριψη και είναι πολύ ωραίο

ioeu είπε...

κάπου εκεί ανάμεσα στο τσιμέντο και τη μοναξιά είναι που ξεφυτρώνει η ποίηση.
ατίθαση, ανεξέλεγκτη, ωραία πάντα!