ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΧΕΙΜΏΝΑ
Στ΄ αυλάκια π΄ άνοιξε ο χρόνος
στο δέρμα τ΄ αφυδατωμένο
τ΄ αξύριστο και πληγιασμένο
κυλά το δάκρυ και ο πόνος
Έλα απόψε που είμαι μόνος
και με λαχτάρα σε προσμένω
Έχω το τζάκι αναμμένο
Και η καρέκλα μοιάζει θρόνος
Θ΄ αγκαλιαστούμε σαν και πρώτα
στης νιότης τα ωραία χρόνια
κι ας έχει έξω τώρα χιόνια
Θα χαμηλώσουμε τα φώτα
και θα μηνύσουμε σε όλους
Κινάμε για ουράνιους θόλους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου