Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 21, 2007

Διαιρέτες και πολλαπλασιαστές

Πέρασαν περίπου δέκα μέρες από τότε που παρήγγειλα και ο βιβλιοπώλης της γειτονιάς μου έφερε τον « καινό διαιρέτη » του φίλου ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη .
Από τη μια οι εκλογές, από την άλλη η ποίηση.
Η ζυγαριά γέρνει προς τη μεριά της ποίησης
Λιτό καλαίσθητο εξώφυλλο και συγκλονιστικό περιεχόμενο.
Το οπισθόφυλλο θα το βρείτε εδώ.
Δεν είναι μια συλλογή ποιημάτων αλλά μια επική σύνθεση.
Πρωταγωνιστές ο χρόνος και το φως. Η προσπάθεια του ανθρώπου να αναληφθεί στους ουρανούς και να γνωρίσει την ουσία της ζωής - και της ποίησης -
Ένα δέντρο που οι ρίζες του ακουμπάνε στον Όμηρο και ποτίζονται από τα νερά του ποταμού Σκάμαντρου. Δροσιζόμαστε στη σκιά του και τα ψηλά κλαδιά του μας δείχνουν το μέλλον.
Διάβασα και ξαναδιάβασα όλο το βιβλίο
Απόλαυση
Χωρισμένο σε ενότητες, με τίτλο σε κάθε ποίημα και στο κάτω μέρος των σελίδων στίχοι – αποφθέγματα , που , εγώ τουλάχιστον, μόνο στη « Μαρία Νεφέλη » του Οδυσσέα Ελύτη θυμάμαι να ξανασυνάντησα.
Κάποιες φορές διάβασα μόνο το κείμενο, χωρίς τίτλους και αποφθέγματα και άλλες φορές μόνο τα αποφθέγματα.
Και κάθε φορά δυνατή συγκίνηση.
Το διάβασα και δυνατά.
Θρόιζαν οι λέξεις και στα αυτιά μου έφτανε μουσική.
Η σύνθεση κλείνει με το ποίημα που δίνει τον τίτλο στο βιβλίο.
Γραμμένο σε μια κατακόρυφη στήλη, με τις λέξεις να μη χωρίζουν, σαν επιγραφή σε αρχαία πέτρα.
Θα προτιμούσα αυτή τη γραφή άτονη και με κεφαλαία γράμματα.
Μετά από αυτή την εμπειρία, θα δυσκολευτώ να ξαναγράψω στίχους, δεν αντέχεται η σύγκριση.
Δεν είμαι ειδικός και δεν κάνω κριτική παρουσίαση.
Τη χαρά και τον ενθουσιασμό μου μόνο θέλω να καταθέσω.
Όσοι αγαπάτε την ποίηση, διαβάστε τον «καινό διαιρέτη».
Θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπετε κάποια πράγματα και θα πολλαπλασιάσει την Αρμονία και την Ομορφιά που κρύβετε στην ψυχή σας.

8 σχόλια:

just me είπε...

Έχω την αίσθηση ότι στο μέλλον θα γραφτούν πολλά κείμενα για τον Καινό Διαιρέτη. Μπορεί να είναι πιο «επαγγελματικά», πιο θεωρητικά, πιο οτιδήποτε (ούτε εγώ έχω πολλά-πολλά με την κριτική, διαβάζω τις κριτικές σαν φοιτήτρια που ανατρέχει σε βιβλιογραφία, αλλά τον τελικό λόγο τον έχει πάντα το τελικό σκίρτημα στην καρδιά και στο πνεύμα, και τόσο έντονο με αυτό που μου προξένησε ο Διαιρέτης, είναι σχετικά μετρημένες οι φορές που έχω νιώσει), αλλά η δική σου «παρθενική» κατά κάποιο τρόπο κριτική αποτίμηση αποπνέει εξίσου τη μετά λόγου γνώσεως (αλλά μάλλον σπάνια) γενναιοδωρία του ομότεχνου και την ειλικρινή ανυπόκριτη συγκίνηση του απλού αναγνώστη.

Ο Καινός Διαιρέτης είναι όντως μια συγκλονιστική σύνθεση. Όμως ("μετά από αυτή την εμπειρία, θα δυσκολευτώ να ξαναγράψω στίχους, δεν αντέχεται η σύγκριση") επίτρεψέ μου να σου πω (το ξέρεις, άλλωστε, υποθέτω ρητορική είναι η προηγούμενη αποστροφή) ότι δεν υπάρχει σύγκριση στην ποιητική δημιουργία. Η αλήθεια του καθενός και η ποιητική του προίκα είναι πάντα ξεχωριστή και μοναδική. Γράφει, όπως είπε ο Ρίλκε, αυτός που στην ερώτηση αν θα πέθαινε αν του απαγόρευαν να γράφει, απαντά αδίστακτα καταφατικά.
Δεν θέλουμε να πεθάνεις :). Γι’ αυτό γράφε και άσε μας να διαβάζουμε _υπάρχουν και άνθρωποι που μπορούν να ζήσουν χωρίς να γράφουν ποίηση, αλλά όχι χωρίς να διαβάζουν :).

Όσο για τον Καινό Διαιρέτη, που είναι όντως πολλαπλασιαστής συγκινήσεων και ποιητικών εμπειριών, μονή ευχή να βρει (αλλά και να δημιουργήσει) πολλούς αντάξιούς του αναγνώστες.

(χίλια συγγνώμη για την κατάχρηση του χώρου)

ioeu είπε...

στην ποίηση, όπως και στη ζωή μετράω πιο πολύ τις προθέσεις.

κι όταν έχω την ευτυχία οι ποιητικές προθέσεις μου να γίνονται δεκτές και να ερμηνεύονατι με τον πιο διαυγή και βαθύ συνάμα τρόπο, τότε το ποίημα, φίλε μου Τάσο, το γράφουμε μαζί...

ΥΓ. Το κείμενό σου δεν το έχω διαβάσει ακόμη όλο, γιατί από κάποια αράδα και μετά δεν έβλεπα.
Και δεν είναι η πρώτη φορά που με συγκινείς τόσο...

Θ. Βοριάς είπε...

Φίλε Τάσο, το βιβλίο δεν το πήρα ακόμη αλλά σύντομα θα το έχω. Αν κρίνω από το πρώτο βιβλίο του Γιάννη κι από άλλες δουλειές του στο διαδίκτυο το νέο βιβλίο σίγουρα θα έρθει να προσθέσει ακόμη ένα σημαντικό κομμάτι από τον ψυχικό του κόσμο που έχει πολλά θαυμαστά ακόμη να μας δώσει. Εγώ του εύχομαι κι από εδώ να είναι καλοτάξιδο!
ΥΓ Ευχαριστώ για το σχόλιό σου στο εργαστήρι μου. Σήμερα φίλε Τάσο ακόμα και η απλή σκέψη αποτελεί πολιτική πράξη. Η δε ποίηση επανάσταση!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

"Το διάβασα και δυνατά"

ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΝΕ Τ' ΑΥΤΙΑ και
ΝΑ ΜΕΘΑΕΙ Η ΨΥΧΗ....

΄Αρχοντα,
πήγα...ένιωσα δέος...μεγάλη η συγκίνηση...ξεκίνησα το σχόλιο....τί είχα εγώ να πω;...ντράπηκα...πατώντας στ' ακροδάχτυλα των ποδιών...έφυγα διακριτικά...
Καλό σου βράδυ!

Η Κυρά των Γλάρων

kelly alamanou είπε...

"Η προσπάθεια του ανθρώπου να αναληφθεί στους ουρανούς και να γνωρίσει την ουσία της ζωής - και της ποίησης -"

Θα έλεγα πως η ποίηση είναι πολίτιμος σύντροφος,προνομιακό εργαλείο,τρυφερή αγκαλιά,φως που περνά μέσα απο τις ρωγμές της ψυχής.
Αν βρει πρόσφορο έδαφος ελευθερώνει το νου απο τα δεσμά των διαμορφωσεών του.
Ανοιγει ο δρόμος για να αισθανθεί(γιατί δεν νομίζω πως μπορεί να γνωρίσει ) ο άνθρωπος την ουσία της ζωής.
Θα το ψάξω το βιβλίο.
καλό ΣΒΚ.

ellinida είπε...

Σκεφτόμουν να γράψω κι'εγώ κάτι για το βιβλίο του Γιάννη. Αλλά με άφησε άναυδη. Οτι και να πει κανείς θα είναι φτωχό. Αυτό το βιβλίο δεν περιγράφεται, νοιώθεται.

Socrates Xenos είπε...

Ωραία να μιλούν έτσι οι φίλοι για τους φίλους
να `χει μέλλον ο δυόσμος, φίλε Τάσο!

Emilly είπε...

Πολύ ωραία τα λόγια σου Τάσο, καλύτερα από την όποια κριτική, για ένα πραγματικά αξιόλογο βιβλίο.
Ίσως είναι κάπου χρήσιμες και οι "επαγγελματικές κριτικές" αλλά σε γενικές γραμμές συμφωνώ με τη Just me. Όπως επίσης συμφωνώ μαζί της για τη "σύγκριση". Δεν τίθεται τέτοιο θέμα (ή δεν θα έπρεπε να τίθεται) πουθενά στο χώρο της τέχνης.
Χαιτερισμούς στον Γιάννη Ευθυμιάδη
Καλό απόγευμα