ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Απ΄ το παράθυρο έμπαινε η σελήνη κι έντυνε μ΄ ασημόσκονη τα πάντα Εγώ θα ήμουν γύρω στα σαράντα Λίγο μικρότερη ήταν εκείνη Τα δυο κορμιά μας ένα είχαν γίνει Στο δρόμο μας παιάνιζε μια μπάντα και στο κλουβί στη σκεπαστή βεράντα κελάηδαγε γλυκά το καναρίνι Πολλά περάσαν από τότε χρόνια Κύλησε η ζωή μας σαν ποτάμι Τα μαύρα τα μαλλιά σκέπασαν χιόνια Όταν το βράδυ έχω αποκάμει ξαναγυρνώ σ΄ αυτές τις αναμνήσεις κι αυτές στο πρόβλημα δίνουν τις λύσεις
