ΕΝΑΣ ΓΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΙΑ

Σέρνει αργά τα βήματα του

Και σιγοψιθυρίζει ένα σκοπό

Τραγούδι ηρωικό της νιότης του

Στους κυρτωμένους ώμους του

Τι όνειρα κουβάλησε.

Ακόμα τον βαραίνουν

γιατί δεν έστερξε να βγουν αληθινά.

Ακούει μακριά

Ένα αδέσποτο σκυλί που αλυχτάει

Έχει στις τσέπες του παλτού του

Ψωμί να το ταΐσει

Νερό να το ποτίσει

Στη μέσα τσέπη,

αυτή στο μέρος της καρδιάς,

έχει κρυμμένα ψίχουλα

για τα πουλάκια τ’ ουρανού

Βέβαια, είναι τρελός

Τον τρέλαναν οι λογικοί

που καίνε δάση σκιερά

και κατουράνε στα ρυάκια

Μα πώς θα πιουν θολό νερό τα ελαφάκια;

Α! βέβαια, είναι τρελός

Στον κόσμο τον σημερινό

επέλεξε την τρυφερότητα.