ΤΑ ΣΟΝΕΤΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Απ΄ το παράθυρο έμπαινε η σελήνη 

κι έντυνε μ΄ ασημόσκονη τα πάντα 

Εγώ θα ήμουν γύρω στα σαράντα 

Λίγο μικρότερη ήταν εκείνη 

 Τα δυο κορμιά μας ένα είχαν γίνει 

Στο δρόμο μας παιάνιζε μια μπάντα 

και στο κλουβί στη σκεπαστή βεράντα 

κελάηδαγε γλυκά το καναρίνι 

 Πολλά περάσαν από τότε χρόνια 

Κύλησε η ζωή μας σαν ποτάμι 

Τα μαύρα τα μαλλιά σκέπασαν χιόνια 

 Όταν το βράδυ έχω αποκάμει 

ξαναγυρνώ σ΄ αυτές τις αναμνήσεις 

κι αυτές στο πρόβλημα δίνουν τις λύσεις

Παιχνίδι με ρίμα

Τσιγγάνα μαυρομάτα 

 με κοραλλένια χείλη 

 απρόσμενα το δείλι

 συνάντησα στη στράτα 

 Στήθη στητά αφράτα 

 και πλουμιστό μαντήλι 

 και σαν παλιά μου φίλη 

 μου μίλησε κεφάτα 

 Ασήμωσε με τώρα 

 να σου αποκαλύψω 

 του μέλλοντος τα δώρα 

 Μα θα την απορρίψω 

 εγώ, με τόση πείρα 

 ξέρω τι γράφει η μοίρα

ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΤΑΜΙΑ

 

 

Κύλησε η ζωή μου σαν ποτάμι

Περάσανε πολλές δεκάδες χρόνια

Άσπρισαν τα μαλλιά μου σαν τα χιόνια

κι αναπολώ τα όσα έχω κάμει

 

Φύτεψα δέντρα. Έσπειρα χωράφια

και πότισα του κήπου τα λουλούδια

Έγραψα στίχους σαν μικρά τραγούδια

και στα βουνά κυνήγησα ελάφια

 

Ευτύχησα να δω παιδιά κι εγγόνια

που σαν της Άνοιξης τα χελιδόνια

χτίζουν φωλιές στους ουρανούς πετάνε

 

Έβαλα την μαγκούρα μου στην άκρη

Αγκάλιασα αυτούς που μ΄ αγαπάνε

κι άφησα να κυλήσει ένα δάκρυ

Το μυστικό

Μισόκλειστα μάτια

στραμμένα στο έδαφος

κλίση μικρή του κεφαλιού

με φωτοστέφανο σαν Παναγιά

Στο διάφανο δέρμα ζωγραφισμένες

πίκρες παλιές και τα καινούργια όνειρα

Δάκρυ γλυφό

λαμπύριζε στο μάγουλο

Με τα χείλη το στέγνωσα

Την ώρα εκείνου του φιλιού

ανοίξανε οι ουρανοί

τα αστέρια σκόρπισαν στη γη

Σε μια γωνιά του παραδείσου

το μυστικό μας κρύψαμε

να μην το μάθουν βέβηλοι

και το μολύνουν

ΚΑΛΕΣΜΑ

     

Έλα μαζί να γράψουμε ένα ποίημα
Χωίς λόγια
Μόνο με τρυφερές χειρονομίες
και χάδια

Με κάθε ρούχο σου που θα βγάζω
θα ανοίγει μια πόρτα
να μπω στην ψυχή σου
κι ένα παράθυρο
να δούμε τον ουρανό

Τρέχουν τα ακροδάχτυλα
στ΄ αυλάκια του γυμνού κορμιού
κι ένα ρυάκι δροσερό
ποτίζει τις αισθήσεις

Μικρά σκιρτύματα θα ανακαλούν
τις ηδονές που δε χορτάσαμε
και τα μεγάλα όνειρα
που χτίσαμε στην άμμο

Θυμάσαι την ελιά που φυτέψαμε;
Μεγάλωσε
και στον κορμό της γράψαμε το όνομά μας.
Κάποιοι θα έρθουν να κάτσουν στη σκιά της
Γλυκό σκοπό
θα παίζουν με ένα φλάουτο
κι εμείς θα αναγαλλιάζουμε.

Κανείς δεν θα  διαβάσει
τούτο το ποίημα
Μα θα είναι το ωραιότερο
που γράψαμε μαζί.

ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ

Άνοιξε η αγκαλιά και με έκρυψε
Έκλεισα τα μάτια και αντίκρυσα
ποτάμια να ποτίζουνε κήπους παραδεισένιους
Έτρεμαν τα χέρια που άγγιζαν την ψυχή
γλιστρόντας στο λείο δέρμα
Της προσφοράς σου το κρασί με μέθυσε
Ανάλαφρα φτερούγισα
έξω από το χρόνο

Σ΄ ακούω να ρωτάς:
- Ξυπόλυτο μικρό παιδί
πού τριγυρνάς τον Αύγουστο;
- Στο ακρογιάλι που μου χάρισες
- Τι κρύβεις στην παλάμη σου;
- Το χάδι που σου έκλεψα

Έσμιξε ο έρωτας με τη στοργή
γεννήθηκε η τρυφερότητα.

     20 - 7 - 2004

ΑΝΑΘΡΩΣΚΕΙ Ο ΚΑΠΝΟΣ ΤΟΥ ΤΣΙΓΑΡΟΥ

Έκείνη που έπλασα
αέρινη και ιδανική
στέκεται μπροστά μου
έτοιμη να πληρώσει τα κενά μου
τώρα που πιότερο έχω ανάγκη την ολοκλήρωση

Κι εσύ επίσης
μάτια καστανά σαρκώδη χείλη
δειλά μα υπερήφανα
αντικριστά της στέκεσαι
σε θέση πλεονεκτική

Αδέξια πασχίζω να σας ταυτίσω
και να περάσω από  το όνειρο
λίγα κομμάτια στην πραγματικότητα

Και η πραγματικότητα
αγέροχη έρχεται
και μας πετάει στο πεζοδρόμιο
μαζί με τα άλλα πεσμένα φύλλα του φθινόπωρου.

29 - 8 - 2005
β΄ γραφή Ιούλιος 2014

Ένα κλωνάρι μυγδαλιάς