ΤΟ ΣΟΝΕΤΟ ΤΟΥ ΧΕΙΜΏΝΑ

  

 

Στ΄ αυλάκια π΄ άνοιξε ο χρόνος 

στο δέρμα τ΄  αφυδατωμένο 

τ΄ αξύριστο και πληγιασμένο 

κυλά το δάκρυ και ο πόνος 

 

Έλα απόψε που είμαι μόνος 

και με λαχτάρα σε προσμένω 

Έχω το τζάκι αναμμένο 

Και η καρέκλα μοιάζει θρόνος 

 

Θ΄ αγκαλιαστούμε σαν και πρώτα 

στης νιότης τα ωραία χρόνια 

κι ας έχει έξω τώρα χιόνια 

 

Θα χαμηλώσουμε τα φώτα 

και θα μηνύσουμε σε όλους 

Κινάμε για ουράνιους θόλους