ΜΝΗΜΗ ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΙΕΝ

Κάθε πέπλο που έβγαζε
Ξαλάφρωνε από μία ενοχή
Κι ανέβαινε λίγα σκαλιά
Στην επουράνια σκάλα
Βγάζοντας το τελευταίο πέπλο
Πέταξε την τελευταία ενοχή
Κι έτσι γυμνή κι ανάερη
Έφτασε στον έβδομο ουρανό
Εκεί συναντηθήκαμε
Το αίμα της μου πρόσφερε
Βατόμουρα με στάλες πρωινής δροσιάς
Μέλι και κόκκινο κρασί
Μέθυσε η στιγμή
Κι έγινε μνήμη