Ήθελα οι πρωτοχρονιάτικες ευχές μου να φτάσουν σε σας σαν τις παλιές καρτ-ποστάλ που έφταναν με τον ταχυδρόμο
Ατελέσφορη έμεινε η προσπάθεια
Κάθε εποχή, πρέπει να εκφράζεσαι με τον τρόπο και τα μέσα που σου παρέχει η εποχή σου.
Εύχομαι, μέσα από την καρδιά μου, το 2007 να πραγματοποιηθεί κάθε επιθυμία και όλα τα όνειρά σας
Αυτές τις μέρες διάβασα - και ξαναδιάβασα – την ποιητική συλλογή ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ του Θεοδόση Βολκώφ.
Μου άρεσε και την παρουσιάζω.
Το Θεοδόση Βολκώφ τον γνώρισα μέσα από το blog του, από τα λίγα σχόλια που έχουμε ανταλλάξει και από κάποια άλλα ίχνη του στο διαδύκτιο.
Δεν τον γνωρίζω προσωπικά.
Αν, κατά τύχη, διασταυρωνόμαστε , δεν θα ανταλλάσσαμε καλημέρα γιατί δεν γνωριζόμαστε.
Η συλλογή αποτελείται από 32 ενότητες, χωρίς τίτλους, αριθμημένες με λατινικούς αριθμούς.
Τονισμένες με το πολυτονικό σύστημα που εγώ δεν το θεωρώ απαραίτητο.
Με στίχους δεκαπεντασύλλαβους - στο μεγαλύτερο μέρος - τετράστιχες στροφές και πολύ δυνατή ρίμα, ζωντανεύει την ελληνική μυθολογία και τραγουδάει τα δικά του πάθη, τους καημούς και τους έρωτες του.
Η Κόρη του τίτλου είναι βέβαια η Περσεφόνη, η κόρη της θεάς Δήμητρας.
Μη νομίζετε πως το περιεχόμενο είναι ξεπερασμένο. Έχει όλες τις αρετές της σύγχρονης ποίησης.
Στην ενότητα IV και κάποιες ακόμη, ο δεκαπεντασύλλαβος γίνεται οκτασύλλαβος - και επτασύλλαβος – και και έτσι σπάει η μονοτονία της μορφής.
Στην ενότητα XXXI κυριαρχούν οι τελείες. Σχεδόν κάθε λέξη και πρόταση.
Σαν πυροβολισμοί πέφτουν οι στίχοι.. Και εδώ δεκαπεντασύλλαβοι με ομοιοκαταληξία.
Παραθέτω την ενότητα XI
Τη διάλεξα γιατί είναι μικρή, παρ΄ όλο που δεν ακολουθεί τον δεκαπεντασύλλαβο.
XI
Γλυκιά πνοή που με τυλίγεις
ποια είσαι;
Μια θεία στην αγκαλιά σου
γνωρίζω αταραξία.
-Θνητέ, μες στα όνειρά σου
δε μ΄ ένιωσες; Σου μίλησα,
σε χάιδεψα, σε φίλησα
κι ακούμπησα το στήθος σου
με τα φιλιά τα κρύα.
Θνητέ, δες με στο βύθος σου
και δες με τώρα ολόκληρη,
με λένε «Ανυπαρξία»
Ο Θεοδόσης Βολκώφ είναι νέος , στα χρόνια, - αν δεν κάνω λάθος- και το μέλλον του ανήκει.
ΑΠΟΔΟΧΗ
Στην καρδιά
του χειμώνα
μια ανεμώνα
άνθισε
Σκύβω την κόβω
και στην προσφέρω
Την παίρνεις
Μου χαμογελάς
και στων τσιμέντων τις ραγισματιές
φυτρώσανε κυκλάμινα
Το όνειρο που έπλασα
Δεν έστερξε να βγει αληθινό
Γκρεμίστηκαν οι πύργοι μου
Δραπέτευσαν τα ατίθασα άτια
Ο μαύρος τρελός
Και δυο πληγωμένοι στρατιώτες
Δεν μπορούν να αποτρέψουν την ήττα
Επέστρεψε η μοναξιά
Η υγρασία της περονιάζει
Τα οστά της ψυχής
Βαθιά μέχρι το μεδούλι
Αναζητάω έναν κόρφο
Να γύρω το κεφάλι
Και ένα χέρι
Να μου χαϊδέψει τα μαλλιά
Η στιγμή που το βρίσκω
Διαστέλλεται κι απλώνεται στο σύμπαν
Γεμίζει τον ατέρμονα τετραδιάστατο χωρόχρονο
Και τότε γεννιέται ένα αστέρι
Έτσι δημιουργήθηκε
Ο δικός μου κόσμος
Το Παντούμ είναι ένα ιδιαίτερο είδος ποίησης.
Ο Σεφέρης έχει γράψει ένα παντπούμ που αρχίζει ( και τελειώνει ) με τον στίχο:
« Τ’ αστέρια κρατούν ένα κόσμο δικό τους » .
Γράφει, ο Σεφέρης, στις σημειώσεις σελ. 320:
« Το παντούμ είναι στιχουργική μορφή που ξεκίνησε από την Μαλαισία και καθιερώθηκε στην Ευρώπη από τον Ουγκό. Αποτελείται από τετράστιχες στροφές με σταυρωτή ομοιοκαταληξία, ο δεύτερος και ο τέταρτος στίχος κάθε στροφής γίνονται ο πρώτος και ο τρίτος της επομένης. Ο αριθμός των στροφών είναι ακαθόριστος, όμως ο τέταρτος στίχος της τελευταίας στροφής οφείλει να είναι ο ίδιος με τον πρώτο στίχο της αρχικής.»
Παραθέτω και τη δική μου προσπάθεια σ΄ αυτό το είδος της ποίησης
ΠΑΝΤΟΥΜ
Μιας ανθισμένης μυγδαλιάς ένα κλωνάρι
Κι ενός φιλιού νεανικού την τρυφεράδα
Ζωντάνεψε η μνήμη μου και μ΄ έχει πάρει
Στα απαλά της τα φτερά μια νεράιδα
Ενός φιλιού νεανικού η τρυφεράδα
Απλώνει στο κορμί και στην ψυχή γαλήνη
Με τα απαλά της τα φτερά μια νεράιδα
Φυγή μου πρόσφερε στην απεραντοσύνη
Απλώνει στο κορμί και στην ψυχή γαλήνη
Η πείρα που απόχτησα τα τόσα χρόνια
Φυγή μου πρόσφερε στην απεραντοσύνη
Σε κόσμους μαγικούς που κελαηδούν αηδόνια
Η πείρα που απόχτησα τα τόσα χρόνια
Με άσπρα μαλλιά στην κεφαλή, τώρα πια ξέρω
Τι κόσμους μαγικούς που κελαηδούν αηδόνια
Θα ήθελα , μα δεν μπορώ, να σου προσφέρω
Με άσπρα μαλλιά στην κεφαλή, τώρα πια ξέρω
Το δρόμο που η μικρή ζωή μας έχει πάρει
Κι ίσως ακόμα να μπορώ να σου προσφέρω
Μιας ανθισμένης μυγδαλιάς ένα κλωνάρι
Με προβληματίζει η δυνατότητα να γράψει κανείς μοντέρνους στίχους ακολουθώντας την παραδοσιακή μορφή με μέτρο και ρίμα
Μια τέτοια προσπάθεια είναι το παρακάτω σονέτο
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ
Φόρος αγάπης στο παλιό σονέτο
και στου μικρού μας μυστικού το βάθος
το ρίγος των γυμνών κορμιών το πάθος
μαζί μου σιγανά τραγούδησε το
Με κόκκινο γαρίφαλο στο πέτο
κυκλοφορώ μες στο υπόγειο τρένο
μόνος μέσα στο πλήθος και προσμένω
Στραβά φοράει ο σταθμάρχης το κασκέτο
Φθινόπωρο, τα φρούτα ωριμάζουν
Στη λίμνη οι βάτραχοι κοάζουν
Κυλάει το ποτάμι τα νερά του
Ήρεμο μούχρωμα τούτο το δείλι
Έλα σιμά να σμίξουμε τα χείλη
στην ανηφόρα του αργού θανάτου
Ένα ποίημα, από τα παλιά και μια φωτογραφία, έτσι για ποικιλία.
Τα κρινάκια είναι μακροφωτογραφία, με μικρή ηλεκτρονική επεξεργασία. Το φυσικό τους μέγεθος είναι μισό εκατοστό περίπου.
ΤΟ ΛΑΘΟΣ
Χαϊδεύουν, με την τρυφερή τους πνοή
τη ψυχή
κάποιες λέξεις που περιέχουν χι
και τότε μ' επισκέπτεται η Μάχη
ανεκπλήρωτος έρωτας από το παρελθόν
Δήλωνε αναρχική κι επαναστάτρια
κι αφουγκραζόταν το κελάηδισμα των πουλιών
στο εξοχικό καφενεδάκι την άνοιξη
Φορούσε ένα φαρδύ παλτό
για να κρύψει την τρυφεράδα της
και τα φτερά που φύτρωναν στους ώμους της
τα τσακισμένα της φτερά
Θυμάσαι Μάχη τις μάχες που σχεδιάζαμε;
Καμιά ηρωική δεν δώσαμε
ούτε νικήσαμε ούτε νικηθήκαμε
Σκιαμαχώντας μ΄ ανεμόμυλους
κύλησε η ζωή μας
Τα χάικου είναι, ιαπωνικής προέλευσης, επιγράμματα με αυστηρή δομή τριών στίχων . Ο πρώτος στίχος έχει πέντε συλλαβές, ο δεύτερος επτά και ο τρίτος πέντε.
Σε αυτές τις 17 συλλαβές συμπυκνώνεται ένα πλήρες νόημα.
Μου αρέσει ιδιαίτερα αυτό το είδος.
ΕΠΤΑ (κι ο τίτλος ) ΧΑΪ - ΚΟΥ
Αυτοί οι στίχοι
Θέλουν να φανερώσουν
Κρυφή αγάπη
I
Αναζητούσα
Κήπους παραδεισένιους
Τότε σε βρήκα
II
Η ευγένεια
Γέμισε τη ψυχή μου
Με τρυφεράδα
III
Θεία γαλήνη
Απλώθηκε στην πλάση
Μ΄ ένα σου χάδι
IV
Με το φιλί σου
Έκανες το κορμί μου
Ν΄ αναριγήσει
V
Να μη δειλιάσεις
Και θα συναντηθούμε
Ψηλά στ΄ αστέρια
VI
Πριν ωριμάσει
Κόβω της γνώσης μήλο
Και το δαγκώνω
VII
Στην παραλία
Καθώς ο ήλιος δύει
Συ ανατέλλεις
Εκείνη που έπλασα
αέρινη και ιδανική
στέκεται εμπρός μου
έτοιμη να πληρώσει τα κενά μου
τώρα που πιότερο έχω ανάγκη την ολοκλήρωση
Κι εσύ επίσης
Μάτια καστανά σαρκώδη χείλη
Αναθρώσκει ο καπνός του τσιγάρου
- Σε ποια θεά θυμίαμα; –
αντικριστά της στέκεσαι σε θέση πλεονεκτική
Αδέξια πασχίζω να σας ταιριάσω
και να περάσω από το όνειρο
λίγα κομμάτια στην πραγματικότητα
***
ΙΙΙ
Η ΑΠΟΧΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ
« Φορούσα ένα κόκκινο φόρεμα
είχα μια κορδέλα στα μαλλιά
και ήμουν δεκαοκτώ χρονών »
Αναπόλησε μια στιγμή του βίου της
Το δάκρυ που κύλησε κι ο έρωτας
που έκανε εκείνο το απόγευμα
ήσαν όλα κατακόκκινα
