Ι
Ένα παλιό δωμάτιο
μ΄ ένα παράθυρο
- Οι κλειστές γρίλιες
μόλις αφήνουν να περάσει
λίγος αέρας
και λιγότερο φως -
Σαν μήτρα μας προστατεύει
Κι εμείς
Γυμνοί και μόνοι
Παλεύουμε
Να ξαναγεννηθούμε
ΙΙ
Ένα χλωμό κερί
φωτίζει το κλειστό δωμάτιο
Κι εγώ
Μπρος στο γυμνό κορμί
της όμορφης γυναίκας
Γονατιστός προσεύχομαι
Να μην τελειώσει η στιγμή
Να μην ξυπνήσω από το όνειρο
Τη Δευτέρα το πρωί, έφερε ο ταχυδρόμος ένα φάκελο , στολισμένο με πολλά γραμματόσημα που περιείχε την ποιητική συλλογή ΣΤΙΜΑ του φίλου ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη
Μια καλόγουστη, προσεχτικά τυπωμένη , εκτός εμπορίου έκδοση.
Xρησιμοποίησα χαρτοκόπτη, που είχα πολύ καιρό να χρησιμοποιήσω και άρχισα να το διαβάζω δυνατά.
Απόλαυση.
Ύστερα ήρθαν κάτι δουλειές και μετά ήρθε η ίωση που θερίζει, αυτόν τον καιρό, την μισή Ελλάδα
Τώρα βρίσκομαι, ελπίζω, στην ανάρρωση και ξαναπήρα το ΣΤΙΜΑ
Οι άλλοι, στο σπίτι, δεν πολυέρχονται στο δωμάτιο, φοβούνται τους ιούς, και συνεχίζω απερίσπαστος την απαγγελία. και την απόλαυση.
Δεν θα κάνω βιβλιοκριτική , δεν έχω άλλωστε τα φόντα .
Κάποιους από τους στίχους της συλλογής, τους έχει ανεβάσει ο Γιάννης στο blog του και δεν χρειάζονται πολλά λόγια.
Πιστεύω πως όσοι φτάσατε ως εδώ, έχετε περάσει
πρώτα από το Γιάννη
Όποιος δεν το έχει κάνει
Εκείνος χάνει
Θα σας προσφέρω όμως σκαναρισνένο «το δέντρο» για να χαρείτε τη σύνθεση και οι λάτρεις του πολυτονικού τα πνεύματα και του τόνους – Εμένα, ομολογώ, δεν μου λείπουν –
το σχέδιο του δέντρου είναι από έργο του Χάρη Κοντοσφύρη
Όταν ξεκινούσα πριν λίγους μήνες τη δημιουργία του δικού μου blog , είχα πρόθεση να ανεβάζω, κάπου κάπου, λίγους στίχους μου και, αν κάποιος τους διάβαζε ακόμα καλύτερα.
Διαπιστώνω πως η μπλογκόσφαιρα είναι κάτι πάρα πάνω
Αυτό το κείμενο είναι μια ημερολογιακή καταγραφή, δεν απαιτεί να ξέρεις νόμους και κανόνες και αυτό, έχει τη χάρη του
Ευχαριστώ προκαταβολικά όσους θα μου ευχηθείτε «καλή ανάρρωση»
Έχει τα μυστικά του ο ποιητής
Έχει το μαγικό κλειδί
που ανοίγει τα παλάτια
κρυστάλλινα στους κήπους του Ομήρου
και σύγχρονα στις αμμουδιές του κόσμου
Έχει τον ήλιο σύμμαχο
Σκορπίζει φως και ζεστασιά
Δες, σταρένιο το γυμνό κορμί
στάλες θαλασσινό νερό
εξατμίζονται
μένει λευκό το αλάτι
Έχει τα αστέρια οδηγό
να μη χαθεί στην απεραντοσύνη
Δεν τον φοβίζουν τα θεριά
Δεν τον πλανεύουν τα πουλιά
Μόνο στοιβάζει τακτικά
μνήμες κι αισθήματα
Στο απόλυτο σκοτάδι
διακρίνει
με την αφή
το σχήμα της αγάπης
Έχει τα μυστικά του ο ποιητής
Γι΄ αυτό είναι πλουσιότερος
απ΄ όλους τους μαικήνες
Μ΄ ένα κλωνάρι μυγδαλιάς
εσκόρπισες την Άνοιξη
τον Έρωτα
την Ομορφιά
Το ατέρμονο
και το άναρχο
συμπύκνωσες σ΄ ένα φιλί
Ένα κλωνάρι μυγδαλιάς
με συντροφεύει πάντα
